Voor de één vergaat de wereld, de ander is verdoofd, bij de volgende gaat het licht uit.
Je hebt 20 jaar geïnvesteerd, energie er in gestoken, gestreden en gevreeën. En binnen luttele minuten is het allemaal voorbij en zit je in een groot zwart gat. Met een mes in je hart.
Je weet niet hoe je het hebt, je leven is een achtbaan. Dan weer op z’n kop, dan weer naar links, dan weer naar rechts. Dus zo voelt het, dus zo voelt het als de man waar je 20 jaar lief en leed mee hebt gedeeld tegen je zegt, ‘ik ben verliefd op een ander en met haar wil ik verder’. Zo voelt de pijn, het verdriet, de wanhoop.
Maar bovenal het verraad, het bedrog. Dat is het allerergste. Nu weet ik hoe dat voelt een gebroken hart. Je leest dat in romannetjes, je ziet dat in films, mensen met een gebroken hart. Maar ik heb er werkelijk één. Ik zit geen roman te lezen of een film te kijken. Nee, dit heet leven, de realiteit en ik moet zien dat mijn gebroken hart geheeld wordt.
En niemand anders kan dat voor mij doen, ik zelf moet het doen. Maar ik weet bij god niet hoe! Het denken is gestopt, je zit helemaal vast, het enige wat er is is verdriet, en pijn, heel veel pijn alleen maar pijn. Gaat het dan nooit weg? Wordt dit dan nooit minder. Neen dit gaat nooit weg en dit houd nooit op. Help, help ik kan dit niet alleen. Dit bedrog, deze pijn is te groot, te zwaar om alleen te dragen. Dit zal ik nooit redden, hier ben ik niet tegenop gewassen.
Maar net zoals voor ieder ander mens die een dierbare verliest, geldt ook voor mij; het leven gaat door. Het werken, de zorg voor de kinderen, de zorg voor het huishouden. Ik wil dat het weer net zo wordt als voordat ik in het zwarte gat viel, met een mes in mijn hart.
Het is te groot om het verdriet, de pijn, aan te gaan.
Hoe kom ik hier bovenop?
Hoe moet ik dit overleven?
Christine is moeder van 3 kinderen 22 jaar 20 jaar en 18 jaar waarvan één uit huis wonend. Ze is 53 jaar en nu anderhalf jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen.
Janneke - 4 nov 2016
Beste Christine, wat een ongelofelijk uur geschreven verhaal.... ik voel je wanhoop.... je pijn.... Ik zie dat je inmiddels 1,5 jaar gescheiden bent en dat maakt me nieuwsgierig naar de weg die je gegaan bent en waar je nu staat... ik hoop er nog meer over te gaan lezen... Sterkte!! Groetjes, Janneke
christien - 14 mrt 2017
hallo Janneke, dank je wel voor het lezen van mijn blog. ik ben nu met een magnetiseur bezig om mijn blokkades op te heffen zodat ik beter bij mijn gevoel kan en het kan verwerken. ik wil nog een blog gaan schrijven en daarna schrijven welke weg ik ben bewandeld om het een plaatsje te geven. het is nu 2 jaar geleden en toen mijn ex ging verhuizen is ook mijn moeder overleden. dus nog even geduld. harte groet
Andrea - 4 nov 2016
Beste Christine , Het hadden mijn woorden kunnen zijn, hier idem na een relatie van 26 jaar en drie heerlijke pubers. Totaal uit het niets, niet eens voor ons gezin gevochten, weg, foetsie. wat heb ik mij ontheemd gevoelt, woedend, verdrietig, tot op het bot verraden gevoeld, nooit geweten dat je zo'n verdriet kon hebben. Op de bodem van de put heb ik gelegen. Maar..... Ik heb mijzelf heropgepakt, het is nu drie en een half jaar verder, en ik ben geweldig trots op mijzelf , en mijn gezin. We doen het gewoon! Het gezin draait weer, we doen geweldige dingen , en hebben de boel weer op de rit. Het waarom zal nooit beantwoord worden, maar ik heb er voor gekozen om het vlammetje van de haat niet aan te laten wakkeren, zo zit ik niet in elkaar. Dus vieren we samen verjaardagen van de kinderen, doen alle dingen die een ouderpaar voor hun kinderen dort, treffen elkaar bij wederzijdse vrienden , en praten gewoon met elkaar. Maar oh, wat een lijdensweg is het in mijn hart en hoofd geweest !! Met opgeheven hoofd, en de liefde weer in mijn leven mogen verwelkomen met een geweldige man, loop ik weer met stevige tred. Het gaat mij goed, het gaat ons goed, het is goed zo. Sterkte Christine!!!! Je kunt het!!!! Lieve groet, en een schouder klop van mij.