Christine zit op de bodem van de put

Mijn moeder  is er niet meer en mijn huwelijk is er niet meer.

Hoe ga ik hier mee om? Ik heb geen flauw idee.

Er was chaos, verdriet, angst, pijn,  boosheid er was zoveel. Dat ik niet wist waar ik mee moest beginnen.

Het ging allemaal door elkaar heen, het was een achtbaan. Wat ik wel zeker wist, om hier goed uit te komen. Moest ik hier doorheen, ik moest door de pijn en verdriet heen. Als ik dat niet deed zou ik verbitterd blijven en boos, en dat wilde ik niet, voor mezelf niet en voor mijn kinderen niet.

Het eerste wat ik deed was het leven zo normaal mogelijk door laten gaan, dat betekende blijven werken. Ik kon het niet allemaal zomaar loslaten en verwerken, daarvoor was het verlies te groot. Er was dus ontkenning zoals dat met rouwverwerking gaat, nu niet zozeer ontkenning van het verlies maar ontkenning van hoe groot het was.

Ik heb nog een paar maanden doorgewerkt, ik werk in de zorg en net in die periode ging ook het zorgstelsel op de schop. Zorginstellingen gingen dicht, lang leve de thuiszorg. Er kwam op het werk dus ook een grote verandering aan.

Een paar maanden later  bleef ik thuis , in bed, met een depressie. Ik kon me niet meer flink houden, sterk. Ik kon alleen maar huilen. Mijn hart was gebroken, ik voelde me in de steek gelaten. Ik was een hoop ellende, wanhopig, radeloos geen grip meer op mijn gevoelens, ik kon niet meer nadenken, ik zat helemaal vast in mijn verdriet en boosheid.

Een toekomst was er niet voor mij. Ik vond het ook heel moeilijk om aan de toekomst te denken.

Ik was zo blij dat ik niet meer werkte, ik kon mezelf helemaal laten gaan.

Ik hoefde niet meer na te denken. Ik kon ook niet meer nadenken, ik vond het al heel zwaar om na te denken over het eten. Wat  zullen we weer eten vandaag.

Slapen kon ik niet. ‘S nachts heb ik dan ook een paar keer de telefoon gepakt en gebeld met de bellijn voor mensen die aan zelfdoding denken. Ik had wel degelijk zulke gedachtes  Of de auto pakken en rijden, maakt niet uit waar naartoe als ik maar kon vluchten . Al die heftige gevoelens, emoties wilde ik niet meer voelen. Het was ondraaglijk. Het was zo ondraaglijk en pijnlijk dat ik dacht dat het nooit meer over zou gaan. Wat kunnen er veel  secondes in een minuut zitten en veel minuten in een uur.

Ondanks dat ik alleen maar pijn voelde wist ik dat ik ook mijn verantwoordelijk had voor mijn kinderen. De kinderen hadden mij nodig, ook zij hadden verdriet over hun vader. Hun leven stond ook op z’n kop.

Toen ben ik hulp gaan zoeken, naar de huisarts. Daar ben ik begonnen.

Christine is moeder van 3 kinderen van 22 jaar, 20 jaar en 18 jaar waarvan één uit huis woont. Ze is 53 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen.