We hebben de avondvierdaagse weer overleefd…. Pff, wat is dat toch elk jaar weer een stressperiode. Vier avonden haasten, vliegen, rennen om maar op tijd bij het startpunt te kunnen zijn. Vier avonden een discussie over hoeveel snoepjes er mee mogen!
Bij Jip in de klas hebben ze de perfecte oplossing voor het snoepprobleem. Een oplettende ouder had zo ontzettend genoeg van de ‘snoep-vierdaagse’ dat ze heeft voorgesteld om de snacks centraal te regelen. Zo krijgt ieder kind precies hetzelfde en worden er tenminste geen mega bakken Haribo uit rugzakjes getoverd. Maar buiten de hoeveelheid suiker die de kinderen stiekem binnenkrijgen, is er ook nog het probleem; welke ouder loopt op welke avond met welk kind mee?!
En deze vraag werd bij ons al snel een dilemma… Want mama kon niet elke avond meelopen vanwege verplichtingen op het werk en papa had er eigenlijk niet zo’n zin in. Papa zag het niet zo zitten om twee avonden om 18.00 uur in de startblokken te moeten staan en vervolgens 1,5 uur ‘een potje met vet’ te mogen zingen…
Er zijn in de week voorafgaand aan de avondvierdaagse dan ook enkele heftige telefoongesprekken gevoerd. Hebben we normaliter weinig tot geen problemen met het verdelen van taken, werkzaamheden en tijdindeling… de avondvierdaagse was een heel ander punt! Laaiend was ik toen ex-wederhelft doodleuk liet weten; ‘reken maar niet op mij, het is gewoon niet zo mijn ding!’ Lekker makkelijk is dat… Het is gewoon niet zo mijn ding.
Je kunt natuurlijk ook nog overwegen om de kids af te zetten en vervolgens weer op te halen, maar zelfs daar had meneer geen zin in! Al die drukte… al die mensenmassa! Briesend heb ik toen naar zijn hoofd geslingerd dat ik het zelf wel zou oplossen. Dat ik zijn hulp niet nodig had… En dat heb ik geweten. Want opa en oma hadden nét deze week besloten om fijn een weekje op vakantie te gaan. En wie krijg je, buiten hen, zo gek om vrijwillig 5 en 10 km met 24 gillende kinderen te lopen! Niemand dus…
Op het moment dat ik het even echt niet meer zag zitten, net op dat moment belde ‘nieuwe liefde’. Of het misschien een idee was dat zij 2 avonden mee zou lopen? Een idee?! Een geschenk uit de hemel zal je bedoelen!! Wat heerlijk dat er toch nóg iemand is met een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen toe, Wat heerlijk dat ik nu gewoon kon gaan werken zonder 101 smoezen te moeten verzinnen omdat ik de vergaderingen vroegtijdig moet verlaten. Wat heerlijk, wat heerlijk, wat heerlijk.
Ook dit jaar kregen de kinderen op de vierde dag weer een glimmende medaille opgespeld. Ook dit jaar hadden ze deze medaille weer oprecht verdiend. Maar dit jaar was er nog iemand die oprecht een medaille had verdiend… Nieuwe liefde, mijn dank is ‘minstens 5 km’ groot!!
REAGEER OP DEZE BLOG