Het verdriet van de scheiding draagt Christine al haar hele leven bij zich

In december 2014 veranderde mijn leven 180 graden. Ik heb dus al wat kunnen verwerken en een plaats kunnen geven, mijn leven heb ik toch al weer aardig goed op de rit. Als de mensen 4 jaar geleden aan mij vroegen: ”Christine, hoe is het met je?”, werd ik meteen emotioneel. Nu, 4 jaar later, word ik niet meer emotioneel van die vraag, maar voel ik diep van binnen nog wel verdriet. Dit verdriet gaat niet alleen maar over mijn scheiding. Het gaat over mijn leven.

Er gaan vaak [gelukkig] dagen voorbij dat ik me goed voel, energetisch, lekker in mijn vel zit. Ik ervaar plezier in mijn werk. Ik ervaar geluk in mijn status als alleenstaande moeder en single. Ik heb het gevoel dat ik het goed voor mekaar heb.  Ik vertrouwen heb in de toekomst. Ik ervaar minder stress. Dat ik omringd ben door fijne mensen. Ik voel me trots, krachtig, heb zelfvertrouwen  en ik voel dat ik veel te geven heb. Maar… er zijn ook dagen bij dat ik me verdrietig, gefrustreerd, moe, alleen, onzeker en somber voel.

Het meeste diepe verdriet en het alleen-zijn gevoel draag ik al mijn hele leven bij me. Ik heb het altijd weggedrukt. Vooral in mijn puberteit was dat sterk, meer ook omdat ik bewust werd van mezelf. Ik werd me ervan bewust dat mijn ouders mij niet konden geven wat ik nodig had.  Ik heb dan ook een eenzame puberteit gehad, met veel strijd, negativiteit, miskenning, onderwaardering. En als puber ervoer ik dat het niet stoer is om gevoelens te tonen. Ik was er ook niet mee opgegroeid om gevoelens te tonen, in tegendeel, ze mochten er niet zijn. Daarmee heb ik de conclusie getrokken dat IK er dan niet mocht zijn. Ik heb me dan ook aangepast aan de maatschappij, mijn ouders.

Ik was vroeger een heel lief verlegen meisje, in de puberteit veranderde dat. Erbij willen horen, daar horen geen gevoelens bij. Angst om gepest te worden, dan maar stoer zijn, jezelf aanpassen, geen nee durven zeggen. Angst om niet aardig gevonden te worden. Toen zocht ik het in de buitenwereld, de bevestiging, de liefde, erkenning, waardering. Alles draaide om de buitenwereld. Op die manier heb ik mijn leven geleefd. Ook ben ik gaan trouwen met de gedachte dat mijn ex mij wel gelukkig kon maken. Ik hoor erbij, in de maatschappij, ik ben niet alleen, ik kan leunen op iemand. Ik heb aanzien. Ik kan laten zien tegenover mijn familie dat ik “het”wel kan.

En nu voel ik soms nog diep verdriet. Niet alleen om mijn scheiding. Maar om mijn leven. Om de gevoelens die ik vroeger heb onderdrukt, om de fouten die ik heb gemaakt, de beslissingen die ik heb genomen op basis van mijn ego. Dat er nu niemand is die de rekeningen, belasting, verzekering, betalingen, controleert en mij erop wijst en zegt, “Christine klopt deze rekening wel? Heb je nu niet teveel betaald, of te weinig  ontvangen”. Dan heb ik verdriet en word ik geconfronteerd met het alleen-zijn. Het alleen wakker worden. Geen schouder hebben om op te leunen, of een knuffel. Als je ziet dat het nu veel moeilijker is om een relatie aan te gaan dan vroeger toen je jong was, en nog met je leven begon. Nu hebben we meer “bagage” bindingsangst/verlatingsangst. Mijn norm is veranderd als het gaat om relaties. Geen opvulling maar aanvulling.

Christine is moeder van 3 kinderen van 23 jaar, 21 jaar en 19 jaar waarvan één niet meer huis woont. Ze is 54 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen. 

Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media.