Blog van Olivia,nieuwe relatie na scheiding?

Na zo’n 8 maanden alleen was ik sterk, stabiel en begon dus voorzichtig met een oude liefde. Die scheiding? Die was er binnen no-time door. Dacht ik. Ook X zag de proefscheiding niet meer zitten en wilde definitief afronden. Maar ja, eerst de zomervakantie, toen was hij weer extreem druk met zijn werk (dé voornaamste oorzaak van onze breuk) en ach ja, toen het tegen december liep was er nog niks gebeurd. Intussen ging het met mij minder goed dan ik had gehoopt.

Nieuwe relatie na scheiding?

De een wisselt een oude liefde relatief eenvoudig in voor een nieuwe, ik was daar kennelijk niet zo bedreven in. Gevoelsmatig stond ik nog met 1 been in mijn huwelijk met X en met het andere been in de nieuwe relatie met Y. Ik hield van allebei. Op een heel andere manier weliswaar maar toch. Het koste me bergen energie, raakte steeds meer in vertwijfeling en besloot op 1 januari 2012 te breken met mijn nieuwe lief en alsnog een poging te wagen met X in gesprek te gaan. Wist hij het wel zeker? Hield hij nog van me? Deed hij daarom niks aan de scheiding, schoof hij het voor zich uit? We waren 22 jaar samen geweest, was het misschien toch nog te redden?

Of toch niet?

Ondanks alles hadden we toch ook heel veel mooie jaren gehad samen? Ik moest nog een poging wagen. Voor mezelf, voor de kinderen, ik zag geen andere weg. Ik klampte me vast aan een plaatje dat alleen in mijn fantasie bestond. Als je écht graag wilt… en zo hield ik mezelf voor dat we het best konden laten slagen, als we maar graag genoeg wilden, ons best deden. Ik ging er echt voor. En X ook. We praten uren en uren met elkaar, spraken de eerste tijd stiekem af want we wilden de kinderen er nog niet meer belasten, eerst samen meer zekerheid voelen. Ik had hoop, verlangen maar vooral angst. Angst voor mislukken, voor nog meer verdriet, pijn, afscheid. Wetende dat als we er niet in zouden slagen ik het echt voor eens en voor altijd zou moeten loslaten. Het waren intensieve weken, maanden. Al met al hebben we bijna 9 maanden geprobeerd ons huwelijk nieuw leven in te blazen. Het lukte niet. Er brak een nieuw hoofdstuk in mijn leven aan. Eentje waarvan ik wist dat het niet anders kon, maar waar ik het wel moeilijk mee had. Ondanks dat we als partners niet verder konden, dacht, wist, hoopte ik dat we een dusdanige stevige basis hadden dat we op z’n minst als ouders een respectvol contact konden onderhouden. Ook dat bleek een illusie. Amper vijf weken na onze definitieve breuk had hij een ander opgedoken via een datingsite, was dolverliefd en nog eens drie weken later zat ze aan het kerstdiner met onze kinderen. Ik was verbijsterd. Niet dat hij een ander had, maar met het ogenschijnlijke gemak waarmee dit gepaard ging.

Nee dus…

Het was weer december. Ik voelde me volkomen leeg na een turbulent jaar, had verdriet om onze definitieve breuk, de op handen zijnde scheiding en X schreeuwde van de daken hoe bijzonder, speciaal en geweldig deze vrouw wel niet was. Amper twee maanden daarvoor was ik nog de liefde van zijn leven, wilde hij niets liever dan met mij oud worden. Nu was daar niets meer van te merken. Sterker nog, ik bestond gewoon niet meer. Niet als ex, niet als moeder van zijn kinderen. Gewoon niet. Op nieuwjaarsdag bracht hij een van de kinderen terug en bleef gewoon stoïcijns in de auto zitten. Wenste me niet eens een gelukkig nieuwjaar. Ik was lucht geworden. Bizar en een voorbode voor wat er nog ging komen.

Olivia

Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.