Gisteren heeft mijn toekomstige ex vrouw te horen gekregen dat ze een huurhuis heeft bemachtigd. Hoewel dat het ook allemaal weer even echt maakt, is het de eerste zekerheid die we hebben gekregen na wekenlang niet weten waar we mee bezig zijn. Het geeft mij ook de zekerheid dat zij dadelijk ergens zit en ik in de omgeving op zoek kan naar een huis en we dus niet door het halve land verspreid wonen.
Wat je moet weten is dat ik vanaf mijn 18de 7 jaar voor Defensie heb gewerkt. Tijdens mijn eerste uitzending ging mijn toenmalige vriendinnetje vreemd en ik denk dat ik dat altijd heb meegenomen in de relatie met mijn vrouw.
Dat werd versterkt door de vaststelling van PTSS complex en de laatste 7 jaar van onze relatie stonden volledig in het teken van trauma therapie. Ik kan het onderhand zeggen, ik heb haar mentaal mishandeld door haar te kleineren, niet te zien of voor lief te nemen. Dat kan ik niet alleen op de trauma’s gooien en zal ik altijd bij me dragen.
Ik hoor wel waar ik moet tekenen
In de tijd dat we bij elkaar waren zijn we 4 keer verhuisd. Elke keer gingen we er dik op vooruit zowel qua financiën als vierkante meters. Maar ik heb haar alles laten doen. Een vast gezegde was voor mij: ik hoor wel waar ik moet tekenen, of, de keuken en de tuin zijn voor mij en de rest mag jij inrichten. En dat lukte haar elke keer. Zij maakte van een huis een thuis.
Nu zit ze naast me op de bank en laat me dingen zien op de telefoon. Ze kijkt naar inrichtingen op Pinterest of Wehkamp en laat me dingen zien die totaal niet mijn smaak zijn. Ik ben bang omdat ze echt 180 graden een andere kant op gaat, maar het maakt me ook blij dat ze dit durft en nu lekker haar eigen gang gaat.
Wat maakt een huis een thuis?
Zelf kan ik in een optimistische bui best denken aan een huisje, een plekje voor mezelf en de kinderen. Frisse kleuren op de muur die ik mooi vind, mijn kijk op een inrichting. Maar in eerste instantie wel gevuld met de huidige meubels. Veel te voorbarig liepen we al door het huis en verdeelden we de grote spullen. De meubels zijn geen probleem maar wat met spullen met emotionele waarde? Zij krijgt van mij de gipsbuiken… Zou misschien ook een beetje raar zijn in een “mannenhuis” en ik neem de eerste knuffel mee. Maar je hebt ook de knutselwerkjes van de kinderen die je al jarenlang met kerst in de boom hangt.
Wat maakt een huis dus een thuis? Zeker als je dat huis alleen vult… Geen idee maar als zij het kan kan ik het ook!
Willem (32) schrijft terwijl hij het meemaakt. Na een 12 jarige relatie waarvan 2 jaar getrouwd zit hij nu in het scheidingsproces en geeft een kijkje in hoe hij zijn leven combineert tussen scheiden, kinderen, werk en toekomst…
Lees ook de andere blogs van Willem.
Pieter - 3 mrt 2022
Ik ben in ons huis blijven wonen, gelukkig wel aan de ene kant. Maar aan de andere kant... zoveel herinneringen. In het begin vanaf de dag dat ze vertelde niet meer met mij door te willen gaan is ze op een andere kamer gaan slapen. Dat vond ik zó vreemd. Het is dan toch maar slapen dacht ik, haha. Maar dan ga je 's nachts malen en zie je spullen van je trouwdag; we hadden de mensen op onze bruiloft hun naam laten zetten op een lijst met daarin onze trouwfoto verwerkt. Daar staan nu al een hoop namen op van mensen die ons helaas ontvallen zijn m.a.w. die lijst had al veel waarde, maar die wordt alleen nog maar waardevoller, onbetaalbaar. Dus wat gaat daarmee straks gebeuren en dat vroeg ik haar een keer bij het ontbijt op een zondag. "O, die mag houden". PUNT. Ik dacht en zei het ook "doet het jou dan allemaal helemaal niks meer?" Nou dat niet maar toch... Sluit ik af dat ze later via een appje wel de eerste kleertjes van onze kinderen (15 en 16 jaar toen) wilde hebben. En toen dacht ik "Ja, daaag. Ook die houd ik. Heb ik tenminste nog iets waar ik jou mee kan raken". Wat eigenlijk best wel lullig is van mij. Maar ja.