Enkele weken voor de verjaardag van onze oudste vraagt mijn ex plotseling of hij `s avonds langs kan komen. Om te praten. Het valt me op dat hij heel erg nerveus is.
Wij zitten op dat moment nog niet echt in de fase van onze scheiding waarin we veel kunnen praten. Wel over de kinderen natuurlijk maar dat kan eigenlijk altijd tijdens het haal-en-brengmoment of via whatsapp.
Ik ben dus in eerste instantie vrij verbaasd maar goed, praten kan natuurlijk altijd. Alles voor de kinderen.
Wanneer ik enkele dagen later de trap naar boven op loop valt het kwartje opeens: Mijn ex heeft een nieuwe vriendin! En hij wil graag dat ze erbij is op de verjaardag van onze oudste.
Ik denk dat ik wel een volle minuut op de traptrede ben blijven staan om adem te halen.
Eigen schuld! Jij hebt de relatie verbroken! Jij moest zo nodig wat anders!
Als ik eindelijk weer adem haal besef ik het: ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg. Ik vind het zelfs fijn voor hem. Ik ben opgelucht. Mijn laatste schaapje is ook op het droge. Mijn schuld is ingelost. Ik kan weer een stapje verder. En ik hoef me ook niet meer schuldig te voelen als ik een nieuwe relatie wil aangaan. Mijn huisarts beschrijft me zelfs als licht euforisch. Meteen bedenk ik hoe ik het wil hebben: eerst samen kennismaken zonder de kinderen en het liefst in een openbare gelegenheid…ik zie het al helemaal voor me….
Ex is bijzonder zenuwachtig als hij `s avonds op de stoep staat. Voordat hij wat kan zeggen roep ik al dat ik denk dat hij inderdaad een nieuwe liefde heeft. Hij reageert erg opgelucht. Het lijkt hem een prima idee om te gaan lunchen om verder kennis te maken en nee, natuurlijk komt ze niet naar de verjaardag van onze oudste. Hij vertelt wat over haar. Haar naam en waar ze woont.
Genoeg voor een klein Google- en Facebookonderzoekje..En volgens mij is ze AARDIG….
Meike, sinds 2013 gescheiden. In het dagelijks leven moeder van twee dochters, ex, juriste, hardloopster en met veel plezier bezig met het opbouwen van een nieuw leven.
REAGEER OP DEZE BLOG