Met de zomervakantie vol aan de gang heb ik gelukkig andere dingen aan mijn hoofd dan die ellendige scheiding. Mijn Franse kampeer-debacle als alleenstaande moeder ligt alweer twee jaar achter me en er is intussen veel veranderd. X en ik delen de vakanties keurig op en deze zomer is het mijn beurt. Aangezien ze de puberleeftijd inmiddels zijn ontstegen vermoed ik dat dit de laatste keer is dat ze met me mee gaan. Een speciaal moment. Het einde van een lang vakantietijdperk. Eerst vele zomers als compleet gezin, toen min 1 omdat de oudste zelfstandig op reis ging, daarna als alleenstaande mama en nu in een nieuwe samenstelling want mijn (LAT) vriend gaat met ons mee.
Ja, je leest het goed. Ruim een jaar geleden heb ik de (voor mij dan) grote stap gezet en ben ik voorzichtig met een nieuwe relatie gestart. LAT weliswaar want ik vind het heel prettig dat we ieder ons eigen huisje hebben, ik een aantal dagen in de week alleen met de kinderen ben of soms gewoon helemaal in mijn uppie. Dit gaat prima en iedereen vaart wel bij deze constructie. Houden zo. De opvallendste verandering is dat het me zoveel rust geeft. In mijn hoofd en in mijn hart. Na zoveel jaren tobben, worstelen, werken aan de relatie, het na-huwelijkse traject, de scheiding was ik bijna vergeten hoe het voelt als alles op zijn plek valt.
Dat het prima is om het leven gewoon te leven. Geen grootste doelen na te hoeven jagen, geen verbeterplan voor je relatie in je achterhoofd hoeft te hebben, geen knagend gevoel van onvrede en de continue zorg over hoe het nou toch verder moet. Dat het gewoon goed is. In het begin vond ik het zo onwennig dat ik bijna op zoek ging naar ‘problemen’. Dat hield ik niet lang vol. Gaandeweg lukte het me het te omarmen. Stapje voor stapje, in een slakkentempo maar misschien juist daarom wel zo goed.
En nee, natuurlijk hebben we het hier niet over een bouquetreeks-achtige- fantasie -relatie. We zijn de veertig gepasseerd en geloven al lang niet meer in sprookjes. Voor altijd samen, daar zijn we wel van genezen. Niemand kan in de toekomst kijken. Enige realiteitszin in een tweede of derde relatie is wel geboden en dat is prima. Samenwonen is misschien ooit iets voor in de toekomst en van het woord trouwen krijg ik serieus jeuk. Eerst nog maar eens zien te scheiden zeg ik als mensen daar naar vragen. Tegenwoordig wel met een lach op mijn gezicht.
Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een echtscheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt. Ze blogt tweewekelijks voor ons.
REAGEER OP DEZE BLOG