Vanaf nu is het de blondines, ik, vriendin en brunettes minus vriendin en brunettes. Single again. Het hing al een tijdje in de lucht. Onze vakantie was heerlijk. Trokken naar elkaar toe, onze beide gezinnetjes. Genoten, van elkaar en onze kinderen.
Maar na onze vakantie ebde die intensiteit weer beetje bij beetje weg. Ik merkte dat ik erg veel behoefte had aan mijn stekkie, de kinderen veel om me heen, en vooral mijn plan trekken en vooral mijn ding doen. De weekenden waarin we samen waren daarentegen wel heel erg fijn, en genoot ik ook van haar, en leuke dingen ondernemen. Ook de band met de brunettes was sinds de vakantie enorm verbeterd, dat voelde ik.
Waarom wil ik mijn ding doen?
Echter nam mijn twijfel steeds een beetje meer toe. Waar kwam dit gevoel nu vandaan? Als je de voor jouw ware tegenkomt moet je dit gevoel toch helemaal niet ervaren? Dan wil je toch alleen maar bij haar zijn en tijd met haar doorbrengen? Er voor 200 procent voor gaan? Ik miste dat gevoel wel eens bij mezelf.
Al eerder had ik haar verteld dat ik niet zeker meer wist of ik ooit nog wel wilde gaan samenwonen. Die onderwerpen moeten haar zeker geraakt hebben. Zij werd er onzeker van. En terecht.
We hebben veel gesprekken gehad, dat we meer gesprekken moesten voeren samen, en onze verwachtingen uit moesten spreken over ons en onze relatie. Maar omdat we elkaar niet al te veel zagen door verschillende redenen, kwamen deze gesprekken er niet, en pakten we beiden niet door.
Onzekerheid
Tot afgelopen weekend. Totdat ze me vroeg of het echt wel goed met me ging. Toen ik begon te praten, mijn gevoel volledig opende en vertelde dat ik wel eens twijfels had over mijn gevoel voor haar, juist omdat ik zo mijn eigen space nodig had, viel bij ons samen het spreekwoordelijke kwartje. Ze vertelde dat ze het aanvoelde. Daarom zo onzeker was. Wel eens getwijfeld heeft om zelf een punt achter onze relatie te zetten.
Toen ze me bovenstaande vertelde, nam ik in mijn hoofd een besluit. Dit is niet wat we beide voor ogen hadden. We hadden uitgesproken juist oud en gelukkig worden. Niet dit. Ik wil haar niet ongelukkig zien of onzeker maken, ik gun haar juist al het geluk van de wereld. Wel werd me duidelijk dat ik niet degene ben die dat haar kan geven, hoe verschrikkelijk zuur dat ook is. Ik gun haar juist een partner die onvoorwaardelijk voor haar gaat, zonder twijfels maar haar alles geeft wat zij verdiend. Ze is een prachtpersoon en verdient dat ook.
Gebroken hart
En ik? Ik maakte het besluit de relatie te stoppen, voor de tweede keer in twee jaar tijd. Uiteindelijk weet ik dat dit voor beiden de beste beslissing is, dat beaamt zij ook.
Maar het fucking hurts op dit moment. Mis haar en het contact met haar. Het is echt detoxen, en moet mijn hart weer gaan oppakken. En dat gaat ook weer goedkomen, dat weet ik ook wel. Maar nu nog eventjes niet. Heb ik verdriet om mijn besluit, en gun mezelf dat verdriet ook even. Ik pak mezelf snel weer op. Promise. Auch.
Patrick is 42 jaar oud en is anderhalf jaar geleden gescheiden. Hij heeft 2 prachtige dochters van 4 en 6 die hij in zijn blogs “de blondines” noemt. Zijn ex-partner noemt hij, met respect, mevrouw.
Nina - 15 mrt 2016
Jeetje Patrick.... Wat jij beschrijft is exact waar ik (37) doorheen ga nu... 5 jaar lang met vallen en opstaan geprobeerd twee gebroken gezinnen samen te voegen; die van vriend met 2 kids en het mijne, ik heb 1 kind. De leeftijden van de kids verschillen en allebei hebben we een nare scheiding te verweken gehad. Van die 5 jaar af en aan hebben we voornamelijk ge-LAT en afgelopen 12 mnd samen in zijn huis gewoond. Het is niet gelukt wat ik ontzettend verdrietig vind. Dit was de 4e en laatste keer van proberen.... Als dit niet zou lukken, dan had vriend voorgenomen zichzelf, mij en de kinderen in bescherming te nemen en dit te beëindigen. Zo gedaan. Allebei niet gelukkig, dat brengt geen rust die er wel moet zijn. Klopt. Ik kon ook maar niet goed aarden in zijn huis, ik voelde me wel geaccepteerd door zijn kids maar dat was het dan ook wel. Het lag niet aan het huis of zijn inboedel, (die we samen voor hem hebben uitgekozen 6 jr geleden) ik durfde niet goed mezelf te zijn samen met m'n kind. Ik wilde dat kind en ik geen storende factor waren voor zijn kids die ons erbij kregen in hun huis. Altijd alert of we nog wel aardig gevonden worden, niet buitengesloten worden, dat m'n kind geen stout gedrag vertoonde, etc. Best wel onzeker dus. M'n kind had uiteindelijk ook een eigen kamertje maar dit was niet overtuigd, er was een bed en een kastje in gezet, geen raambekleding. Ook ik nam geen initiatieven om het beter te maken. Tijd tekort, druk, opgeslokt worden door alles wat moet. Wat voelde ik mij schuldig... Voelde me eigenlijk altijd heimwee hebben naar mijn eigen huis en 1 op 1 tijd met m'n eigen kind, vrij kunnen voelen, zoiets? Ik voelde me ook altijd tekort schieten zonder dat daar een aanwijsbare reden voor was. In het huishouden, in m'n rol als moeder, in mn rol als vriendin. In alle bordjes hooghouden eigenlijk. Dat gevoel gaf hij mij niet als zodanig, ik vond het gewoon zwaar hem niet te kunnen geven waar hij zo naar hunkert, het gezin, rust, verbondenheid. Alles wat we deden voor het gezin was gekunsteld en gepland zegmaar, met de grootste liefdevolle wil overigens. Mijn liefde voor hem is en was zo groot dat ik deze moeilijke gevoelens van niet goed kunnen integreren, wegdrukte en accepteerde. Hij voor zijn dingen ook. Een samengesteld gezin is immers hard werken, toch? En ik wil en wilde dolgraag met en bij hem zijn, me veilig, geliefd en geborgen voelen. We hadden overigens ook te maken met zeer veel randzaken die ontzettend veel invloed hebben op je energielevel; lastige ex, eigen zaak met nodige zorgen, ziekte in familie en ik kan nog wel even doorgaan. A L T I J D was er wel iets, of vanuit kant of het mijne. Puntje bij paaltje nu; ik ben meer dan op, ga kapot van verdriet en voel me nergens meer thuis, compleet verward ook. Ik weet vanuit m'n scheiding dat dit minder gaat worden, maar inderdaad, AUCH...
De Scheidingsadvocaat - 14 nov 2022
Wat een mooie blog, ik weet precies waar je nu doorheen gaat helaas... Een echtscheidingsprocedure is altijd lastig om mee te maken. Hopelijk gaat het nu beter! Groetjes, Carla