Christine: het tweede jaar na de scheiding

Na de scheiding

Na dat de eerste klappen had opgevangen samen met maatschappelijk werk kreeg ik het gevoel dat ik mijn leven al wat meer op de rit had. Ik was niet meer wanhopig, radeloos,

Ik kon weer naar de toekomst kijken, ik voelde dat het leven weer wat terug kwam.

Nu had ik wel het gevoel dat ik een andere invulling kon gaan geven aan mijn nieuwe leven na de scheiding.

Ik kreeg wel weer wat energie, en kracht. Maar ik wilde en kon dit niet alleen. En om dat samen met een psycholoog te doen, nee, dat was het niet voor mij. Dan zou ik nog teveel in mijn hoofd bezig zijn met mijn gedachten en ik wist van mezelf dat ik mijn gevoel moest toelaten. Dat ik mijn intuïtie wilde gaan ontwikkelen. Dat was voor mij de weg.

Niet over gevoelens praten

Mijn opvoeding was ‘flink zijn’, ‘laat maar zitten’ niet over gevoelens praten, alles voor de lieve vrede. En dan kwam daar ook nog de maatschappij bij (werk, school), dus echt gelukkig ben ik nooit geweest (in mijn kern). Ook mijn ex wilde nooit praten over gevoelens, “neem zoals het is” “het valt wel mee” “het ligt aan jou” (mij dus) of het ligt aan iets anders”.  Ik ben zowat altijd onzeker geweest, en ik trok het allemaal naar me toe. Ik voelde me door mijn ouders, mijn ex, mijn baas, en door heel veel mensen in de steek gelaten, ik voelde me niet meer thuis in deze wereld. Boos, ben heel mijn leven boos geweest.

Ik ben dan ook getrouwd, zoals velen zijn getrouwd, met de verwachting dat mijn man mij gelukkig zou maken. En dat geldt ook voor mijn ex. De liefde die wij niet hebben ontvangen van onze ouders, hoopten te vinden in de partner. Dat was een illusie. Wij zochten het in de buitenwereld.  Ik wilde al veel langer mezelf ontwikkelen en voelde me zeer ontevreden en dat heb ik ook vaak afgereageerd op mijn ex. Dat weet ik. Ik wist dat dat kwam door mijn opvoeding, door mijn ouders. En ik heb vaak momenten gehad (akelig gewoon) dat mijn ex zoveel leek op mijn vader. Gewoon eng.  De opmerkingen, meningen, aanmerkingen. En de geschiedenis heeft zich herhaald. Mijn vader is vreemdgegaan, na 20 jaar huwelijk zijn zij uit elkaar gegaan. Heel bizar. Ook mijn ex is vreemdgegaan en na 20 jaar huwelijk is hij weggegaan. Dit was voor mij een wake-up call en ja sommige mensen moeten eerst een crisis door maken om wakker geschud te worden en dingen anders gaan te doen want anders dan blijft die persoon dezelfde fouten maken.

Aanvulling

En daar hoor ik bij. Ik ben dus verschrikkelijk op mijn bek gegaan. Als ik nog ooit een relatie wil, dan wordt dat met een man die echt bij mij past en dat de relatie een aanvulling is en geen opvulling. Geen relatie uit emotionele afhankelijkheid, uit verlatingsangst. Nee nu wil ik een relatie omdat dat een meerwaarde is, een aanvulling, uit oprechte liefde. En mocht dat niet zo zijn, dan ben ik alleen gelukkig. Ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn. Dat is mijn doel, dat is mijn missie, passie, en ik weet dat ik dit kan bereiken, samen met mijn paranormale therapeut.

Christine is moeder van 3 kinderen van 22 jaar, 20 jaar en 18 jaar waarvan één niet meer huis woont. Ze is 53 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen. Ze beschrijft nu het tweede jaar na de scheiding.