Concurrentie

Ik herinner mij dat mijn (toenmalige) man G en ik eens tegelijk ziek waren. Wat nu, wie moest de boodschappen doen, wie moest de ander en de kinderen verzorgen, wie had het meeste recht om in bed te blijven liggen. Mijn man had altijd meteen hele hoge koorts als hij ziek was en ik kwam over het algemeen niet hoger dan 38.2, dus daar werd de strijd mee beslecht. Ik had minder koorts, dus was minder ziek, dus ik moest doen wat er gedaan moest worden. Het zat me niet lekker, ik was namelijk echt ziek ook al had ik maar 38.2, maar ik besefte ook dat ik G niet met 39.8 over straat kon laten gaan.

In heel wat relaties bestaat er een concurrentie over wie het het zwaarst heeft. Wie heeft de zwaarste dag gehad, degene die de hele dag gewerkt heeft of degene die thuis is gebleven met de baby en de peuter? Wie verdient de rust, de zorg en de compassie van de ander en wie gaat die geven? Wie heeft er het meeste recht van klagen?

Dit ingewikkelde gevecht gaat meestal door na de scheiding. Vaak is het dan voor iedereen duidelijk wie er het ‘zieligst’ is, namelijk degene die verlaten is. Tenminste dat vindt de buitenwereld samen met hem of haar die verlaten is, deze zal dus vaak ook op de meeste steun kunnen rekenen.

Maar waar het de ex-echtelieden vaak om gaat, is, dat zij alsnog de erkenning van de ander krijgen voor zijn of haar leed. Vaak gaat het om de erkenning die ze al die jaren in hun huwelijk ook niet gekregen hebben. Niet alleen voor hun leed, maar ook voor hoe ze hun best gedaan hebben, hoe hard ze gewerkt hebben, hoe ze geprobeerd hebben het de ander naar de zin te maken. Het is misschien verstandiger dat niet van elkaar te verwachten.

Maar wat zou dat mooi zijn, als een huwelijk afgerond werd met dankwoorden. Dank je wel dat je zo je best hebt gedaan voor mij, dank je wel dat je alles hebt gegeven wat je in je had, dank je wel dat je voor me gezorgd hebt toen ik ziek was (en jij eigenlijk ook), dank je wel dat je onze kinderen gebaard hebt, dank je wel dat je voor onze kinderen gezorgd hebt, fysiek en/of financieel, dank je wel dat je mee ging naar mijn familie ook al mocht je ze niet en ga zo maar door.

Wat zou dat mooi zijn.