De sportwedstrijden van de kids op zaterdagochtend, zijn momenteel killing voor mij! Niet omdat ik mijn kinderen niet wil aanmoedigen, maar omdat ik samen met mijn ex en zijn nieuwe liefde langs de lijn moet staan. Het voelt zó ongemakkelijk, ik weet me er werkelijk geen raad mee…
Elke week stel ik mezelf weer de vraag… Ga ik naast ex-wederhelft en nieuwe liefde staan? Ga ik heel demonstratief bij de overige ouders staan? Of ga ik juist lekker helemaal alleen aan de andere kant van het veld staan? Wat ik ook doe, het voelt niet goed. Ik voel de blikken letterlijk in mijn rug prikken… ‘wat zielig voor Iris, staat ze daar helemaal alleen!’
De kinderen hebben er gelukkig totaal geen last van. Zij zwaaien net zo enthousiast naar mij als naar hun vader. Maar ik, ik bikkel me elke week weer door ruim een uur zenuwpezen. Het probleem ligt dan ook volledig bij mezelf. Er is verder niemand die er moeite mee heeft. Ik ben helaas de enige die zich zo opgelaten voelt…
Maar ik kan er echt niks aan doen! Het blijft voor mij een kwelling om mijn ex naast een andere vrouw te zien staan. Uit de grond van mijn hart kan ik zeggen dat mijn gevoelens voor hem over zijn. Over, in de zin van ‘ik zou echt niet meer met hem samen willen zijn’. Maar wat voel ik me eenzaam als ik daar moederziel alleen op het groene gras sta!
Uit pure frustratie stort ik me daarom maar volledig op het spel. Naar de bal blijven kijken Jip, Voetbal is met je voeten, dus niet duwen en trekken! Stick aan de grond Tess. Niet miepen meisje, gewoon doorgaan… Doodmoe word ik van mezelf!
Gevolg is dan ook dat ik na afloop van de wedstrijden helemaal op ben. Best knap, geen stap verzetten en toch doodmoe zijn! Kan dan ook alleen maar zeggen…. Aanmoedigen van mijn kids, topsport is het!!
REAGEER OP DEZE BLOG