Ik kan het niet vaak genoeg zeggen… Maar wat verbaas ik me er iedere keer weer over dat het afgelopen jaar zo ontzettend snel is gegaan! Een jaar met zoveel veranderingen, een jaar met zoveel nieuwe stappen.
2012 was een jaar waar ik met bergen tegenop zag. Een nieuw huisje, een gebroken gezinnetje en als klap op de vuurpijl… officiële scheidingspapieren. Pff, ik heb er menig traantje om gelaten! Maar nu 12 maanden later, heb ik mijn leven weer behoorlijk op de rit. Het gaat goed met me, mijn leven heeft weer kleur en ik kan samen met Tess en Jip weer oprecht genieten!
Mijn vrienden en kennissenkring is behoorlijk uitgedund. Maar één ding is zeker; mijn echte vrienden zijn er nog steeds! Daar heb ik me wel over verbaasd… Het viel mij regelmatig tegen dat mensen uit mijn omgeving zo klakkeloos een mening vormden. Hun mening uitspraken, terwijl ze niet eens precies wisten wat er gaande was.
Daar heb ik veel last van gehad, zeg maar rustig heel veel last! Maar uiteindelijk heb ik er ook veel van geleerd. Dankzij deze harde leerschool kan ik nu zeggen dat ik me minder aantrek van wat mensen van me vinden of over me zeggen. En dat bevalt me goed!
Al met al was 2012 een behoorlijk heftig jaar. En nu tijdens de laatste weken van dit jaar, merk ik dat mijn lichaam begint tegen te sputteren. Ik voel me al weken ziek, zwak en misselijk en ondanks alle drukte op zowel het werk als privé, komt er verdomd weinig uit mijn handen.
Ik ben moe. En dan niet een beetje moe, dat met een nachtje goed slapen weer voorbij is… Nee, echt doodmoe! Voor mij een signaal om het een tijdje rustiger aan te doen. Het kaarsje moet tenslotte niet uitgaan!
Het nieuwe jaar ga ik daarom in met een beduidend minder volle agenda! Vanaf 2013 is het dagboek van Iris dan ook niet meer wekelijks te lezen maar tweewekelijks. En verder gaat mijn sociale leven even op standje nihil. Even rust…
REAGEER OP DEZE BLOG