Tess gaat volgende week op eindkamp… Jeetje, wat spannend!! Spannend voor Tess, maar bijna net zo spannend voor mij. Ik doe heel stoer en gun haar uiteraard de tijd van haar leven. Maar wat vind ik het eng om haar steeds een beetje meer los te moeten laten. Alleen op de fiets naar de bieb, alleen een cadeautje gaan kopen in de stad, alleen naar de hockeytrainingen… Het hoort er duidelijk allemaal bij, maar ik ben elke keer zó blij als ze weer lekker veilig thuis is!
Ik check regelmatig bij vriendinnen of mijn gevoel en gedachten nog wel redelijk zijn. Wil namelijk zeker geen over- over- overbezorgde moeder zijn. Maar door alles wat de kinderen de afgelopen periode hebben meegemaakt, sla ik wellicht af en toe toch een beetje door… Ik wil zó graag dat ze uitgroeien tot stabiele, zelfstandige en ‘lekker in hun vel zittende’ personen. En daarom ben ik soms helaas geneigd om de kinderen iets teveel op hun lip te zitten. Op dergelijke momenten probeer ik altijd maar te denken aan een uitspraak van een dierbare vriend. Hij zei ooit tegen mij: ‘Iris, liefde is… juist loslaten!’.
Maar goed, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om Tess de grote, boze wereld in te sturen. Met alle rare berichten in de kranten en op tv, is er inderdaad niet veel meer over van een mega relaxte mama! En het is ook niet bepaald een voordeel, dat ik af en toe niet snel kan overleggen met een wederhelft. Even sparren of je beeld wel reëel is, even sparren of er geen andere oplossing of invulling is… Nee, veel beslissingen maak ik toch alleen.
Ik zal er dus gewoon mee moeten dealen. Ik zal er aan moeten wennen dat Tess haar eigen wereldje gaat ontdekken en mij daar niet altijd meer bij nodig heeft. Ik ga er echt aan werken, want weet natuurlijk diep in mijn hart best hoe het allemaal moet… Maar vooralsnog zie ik vreselijk op tegen de 4 dagen dat Tess op kamp is. 4 Dagen met z’n tweetjes in huis, in plaats van met z’n drietjes. 4 Dagen geen ruzie, omdat broer en zus elkaar het huis uitvechten. 4 Dagen met een knoop in mijn maag…. Dus wat heb ik gedaan?! Ik heb me opgegeven als hulpouder voor de vossenjacht.
Samen met nog 5 ouders ga ik de kids overvallen als verkleedde ‘vos’. Vreselijk vind ik dat gewoonlijk! Heb echt niks met verkleed door de stad moeten lopen. Maar blijkbaar heb ik er erg veel voor over om met eigen ogen te zien of alles wel goed gaat. De prijs die ik ervoor moet betalen is hoog. Zeg maar rustig héél hoog. Krijg net het programma door en welke ‘vos’ mij is toebedeeld. Mocht je binnenkort ergens een levensgrote “Ernie” zien rondlopen…. Niet schrikken, ik ben het maar!!
REAGEER OP DEZE BLOG