Het leven van ouders met kinderen is lastig genoeg. Gescheiden ouders met kinderen hebben het vaak nog lastiger. Beslissingen die je neemt hebben impact op meer mensen dan jezelf alleen. Je kunt immers maar tot op een zekere hoogte met iedereen rekening houden. Als het om huisdieren gaat is dat niet anders.
In mijn scheiding waren twee honden betrokken. Honden die als jongere oudere bestempeld kunnen worden. De splitsing van het duo was niet handig. Niet alleen vonden we dat zielig voor de honden, maar het betekent ook een verdubbeling van het onderhoud. Het idee was toentertijd dat ik fulltime zou gaan werken en mijn ex opteerde voor een parttime baan. Logischerwijs zouden de honden meer aandacht krijgen bij mijn ex. Ik stemde snel in, logisch als dat klonk.
P-te-p nam daarentegen twee katten mee uit haar huwelijk. En toen de honden gingen verhuizen, was daar ruimte genoeg voor. De twee groepjes beesten hebben niet veel samengewoond. Maar de kinderen hadden toegang tot alle dieren die ze gewend zijn. En maken tegelijk kennis met de nieuwe dieren. Maar ook dit was in wisselende samenstellingen. En nooit allemaal tegelijk. Tenminste dat was de bedoeling. Ziekte van mijn ex zorgde ervoor dat we wel een korte periode een wel heel vol huis kregen.
En tegelijk veranderen de tijden. De kinderen worden groter en actiever. De katten worden al wat ouder en kregen steeds meer last van de kinderen en met name de onrust. Vriendinnetjes en vriendjes komen ook mee en dat vinden wij wel gezellig, maar een kat heeft zijn 16 uur slaap per dag nodig. Vlucht en schuilgedrag was het gevolg. Geen gezonde omgeving meer voor de dieren.
En dan dien je als volwassene je verantwoordelijk te gedragen en een goed voorbeeld te geven. De katten hebben een rustiger huis nodig. En de kinderen een huisdier dat actiever mee kan doen en die de reuring leuk vindt. Maar voordat er een ander dier kon komen, zocht p-te-p eerst een goed tehuis voor de katten. Een broer was de uitkomst. Voldoende rust (16 uur) en tegelijk ook aandacht. De kinderen hebben we zo laten zien hoe je behoort om te gaan met huisdieren die volledig afhankelijk van je zijn.
En toen kwam Timmie. Dat we een hond wilden was al snel duidelijk. Die kan de reuring beter aan en richt zich meer op de mens. En een goede match maken met een asieldier leek ons ook goed. Bij gedragsproblemen kunnen de kinderen immers in de knel komen. Ikzelf heb veel ervaring in het trainen van honden, dus ik kan wel wat aan. Maar de rest moet het nog leren. En in overleg met een goed asiel krijg je binnen een paar uur een goed beeld of de hond gaat passen in het gezin. En Timmie was een match.
En nu confronteren we onze omgeving met Timmie. Een grote Duitse Herder met een even zo grote knuffelgehalte. Mijn ex liet zich als eerste verrassen. Ze moest wel even slikken toen ze het formaat van Timmie zag. De kennismaking met de andere honden ging gelukkig erg goed. Toch werd nog eens extra duidelijk dat onze wegen niet hetzelfde zijn. We worden steeds meer twee gezinnen die wel kinderen gemeen hebben en veel samen doen, maar verder de eigen regie houden.
En nu maar hopen dat de oppas niet al te bang is voor grote honden.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG