Ik werk, werk, werk. Ik kom om in het werk. Ik maak me zorgen over mijn financiën, kom ik wel rond? In ons huwelijk deed Erik altijd de administratie. Ik ben een ramp met cijfertjes, maar ik wil het nu als gescheiden moeder in mijn eentje rond krijgen. Ik heb geen idee hoeveel ik moet werken om alles te betalen, dus pak ik al het werk aan dat ik kan krijgen. Ik kijk oude belastingaangiftes in om een idee te krijgen wat ik achter de hand moet houden. Gelukkig heb ik de gewoonte om overschotten direct weg te zetten op een spaarrekening, zodat ik op onaangename verrassingen voorbereid ben. De gemeentebelastingen, bijvoorbeeld. Totaal niet bij stil gestaan wat dat kost.
Erik verzekert me dat hij me uit de brand wil helpen als ik tekort kom. Hij verdient goed, heeft een vaste baan. Ik moet elke maand afwachten wat ik aan werk binnenkrijg, het is nooit te voorspellen. Een paar maanden terug heb ik zomaar een paar weken zonder werk gezeten… Toen was dat nog geen probleem. Ik moet er nu niet aan denken.
De zomervakantie was een mooie periode voor de jongens om tot rust te komen. Jens vermaakt zich eigenlijk best goed hier. We hebben een lieve kat uit het asiel gehaald, een oud beestje dat dol is op aandacht en kroelen. Jens knuffelt haar helemaal fijn, ze is niet bij hem weg te meppen. Frank houdt zich aan zijn zelf ingestelde regel van één week hier en één week bij papa, maar eigenlijk heb ik daarvoor een slaapkamer te weinig. Hij zit nu in een heel klein kamertje waarin een bed past en een piepklein bureautje, en dan kun je letterlijk je kont niet meer keren. Ik besluit bij Erik aan te kloppen, samen betalen we een tussenwandje op de grote zolder om zo een extra kamertje voor hem te maken. Daar zetten we zijn bed, en beneden heeft hij dan een ruimere kamer voor zijn bureau en computer.
Bob is mat, kortaf, somber. Ik maak me zorgen om hem. Hij kan zijn broers niet velen momenteel, en zegt dat hij voorlopig bij papa blijft. Natuurlijk is dat geen probleem, maar het zit me niet lekker. Tijdens de mediation hebben we ook elk van elkaar aan moeten geven hoe we denken dat het in de toekomst zal gaan. Ik heb toen gezegd dat ik bang ben dat Erik zich niet voldoende in kan leven in de kinderen, dat het daarom zal botsen. Hij heeft dat voor kennisneming aangenomen, er verder niets over gezegd. Maar nu Bob besloten heeft om permanent bij hem te wonen, spookt die gedachte de hele tijd door mijn hoofd.
We hebben Skype, Whatsapp, email… ik probeer contact met hem te houden, maar het valt niet mee. Hij neemt zijn telefoon vaak niet op, reageert niet of nauwelijks op berichtjes. Erik houdt me op de hoogte, maar het is vooral gemopper wat ik te horen krijg. Bob die tot diep in de nacht zit te computeren, die zijn bed niet uitkomt, een puinhoop van zijn kamer maakt. En hij is brutaal, respectloos, scheldt zijn vader uit.
Ik ga regelmatig naar Eriks huis (met toestemming van Erik), maar ook dan sluit Bob zich voor me af. Ik krijg er hooguit wat dooddoeners uit: ‘Gaat wel. Ja hoor. Best’. En daar moet ik het mee doen…
Eline is vorig jaar na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (16) en Bob (15), wonen bij haar. De oudste, Frank, (18) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG