Ik vind de band tussen de kinderen en papa belangrijk, blog van Vera

Ik denk dat het geen goed idee is om de omgangsregeling nu al aan te passen. Ik weiger om de aanpassing die hij ongevraagd al doorvoert ook op papier vast te leggen. Dat voelt alsof ik word gedwongen om mee te gaan in zijn grillen.

De band met papa

Hij vind dat ik niet zo moeilijk moet doen. Alsof dit over ons gaat, alsof het mijn belang tegen het zijne is. Een tweewekelijks weekend regeling vind ik op deze leeftijd echt geen goed idee. Ik ben bang dat dit de band alleen maar verder zal verzwakken.

Toen papa een keer heel boos geworden was zag je goed hoe kwetsbaar die band nog is. Het lastige is dat het contact relatief kort is waardoor je eigenlijk te weinig tijd hebt om het weer goed te maken en het een eigen leven gaat leiden, in de tijd dat ze elkaar niet zien. En dan is twee weken lang, veel te lang.

Alsof ze zijn liefde moeten verdienen

Hij pakt het ook niet heel handig aan. Hij kwam er op terug tijdens het wekelijkse telefoongesprek met de kinderen. Iets wat we hebben afgesproken om de tijd dat ze elkaar niet zien te overbruggen. Iets wat behulpzaam zou moeten zijn voor het opbouwen van een band. Als je dan  tegen een vierjarige zegt dat hij niet zo kinderachtig moet doen en dat papa hem niet meer komt halen als hij niet lief doet, dan werkt het averechts. 

De liefde voor je kind is in mijn ogen onvoorwaardelijk, wat ze ook doen je blijft altijd van ze houden. Maar op deze manier voelt dat helemaal niet zo. Het voelt alsof ze zijn liefde moeten verdienen door braaf te zijn.

Dat wekelijkse telefoontje doet hij ondertussen ook niet meer trouwens. Dat werkt niet zegt hij, dus als de kinderen hem willen spreken moeten ze hem zelf maar bellen. Alsof je die verantwoordelijkheid bij een kind neer kunt leggen. Hij lijkt niet te snappen hoe dit alles voor de kinderen is. 

De andere kinderen van papa

Laatst vertelde de oudste dat papa ook nog andere kinderen heeft en dat die wel bij papa wonen. Dat die kinderen hun oude papa niet meer zo vaak zien. Haar kinderen noemen hem papa en hun vader noemen ze bij zijn voornaam. Dat klinkt heel ongezond. Alsof een papa iets is wat je kunt vervangen.

De weerstand loopt steeds hoger op. De oudste begint steeds dagen van tevoren met zeggen dat hij niet wil gaan. De jongste heeft dat besef nog niet en loopt vrolijk naar de deur als de bel gaat. Maar als ik hij papa ziet begint hij te huilen en nee te jammeren. Ik probeer dan meestal iets te zeggen in de trant van dat ik hoor dat hij niet wil, dat ik snap dat de overgang voor hem even moeilijk is,  maar dat hij vast veel plezier zal hebben bij papa. Ik vergelijk het met naar school of naar de peuterspeelzaal gaan, dan huilden ze bij het afscheid ook even.

Wij zijn niet consequent

Het probleem is denk ik dat we daarin niet consequent zijn. En dat is ook gewoon heel moeilijk als je niet echt een team vormt als ouders. Vooral als kinderen huilen en roepen dat ze niet mee willen. De ene keer dan lukt het mij goed om ze te motiveren maar komt het hem eigenlijk wel goed uit dat ze niet mee willen en de andere keer heb ik er meer moeite mee en dan staat hij erop dat ze gillend en huilend de auto in moeten.

Zelden staan we er tegelijkertijd hetzelfde in en dat is dus  heel onduidelijk voor de kinderen. Ik vind dit zo lastig. Ik heb dit zien aankomen. Niet volledig natuurlijk, maar ik heb in zoveel boeken gelezen wat er fout kan gaan. En toch houd je het niet tegen. Zij doen precies wat zij willen en dat is het tegenovergestelde van wat geadviseerd wordt.

Frustrerend

Het is zo frustrerend dat ik als bemoeizuchtig en jaloers wordt bestempeld als ik dit probeer duidelijk te maken, terwijl ik alleen maar probeer te helpen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. 

Ik vind het lastig om updates over de jongens aan hun vader te blijven sturen omdat hij nergens op reageert. Als de kinderen ziek zijn belt hij niet om ze beterschap te wensen of om te vragen hoe het met ze gaat. Het lijkt hem niet echt te interesseren. Toch blijf ik het doen want ik wil niet handelen als reactie op zijn gedrag maar vanuit wat ik belangrijk vind.

Positieve dingen

Ik vertel de kinderen regelmatig dingen over hun papa. Over wat we samen deden en wat leuk was. Gewoon leuke luchtige dingen zodat ze een positief beeld krijgen van hem. Dat ze op hem lijken in bepaalde dingen. Ik wil dat hij een onderdeel is van hun belevingswereld, ook als ze hem niet zien.

Ik heb mijn vriend ook gevraagd om de positieve kanten van zijn ex te benoemen naar mij toe, omdat ik het gevoel kreeg dat ik een negatief vertekend beeld van haar kreeg en dat lijkt me niet fijn voor hun kind, mijn stiefkind. Het is even wennen om iemands stiefmoeder te zijn, maar ik wil vooral geen boze stiefmoeder zijn.

Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding. 

Lees ook de andere blogs van Vera.