Marsha Pinedo (kindertherapeute) schreef samen met Petra Vollinga (journaliste en schrijfster) het boek: “Aan alle gescheiden ouders, leer kijken door de ogen van je kind”. Marsha is de oprichtster van Villa Pinedo, dé online community voor kinderen met gescheiden ouders. In dit boek laat Marsha de kinderen zelf aan het woord, in persoonlijke verhalen die iedere ouder zullen raken. De verhalen van de kinderen zijn aangevuld met tips en adviezen van deskundigen en oefeningen waar je meteen iets mee kunt.
Het onderwerp scheiden heeft al lang de aandacht van Marsha. “Niet alleen vanuit mijn rol als kindertherapeut, maar ook vanuit mijn persoonlijke ervaring. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 3 was. Ik kan mij niet herinneren samen met mijn ouders aan tafel te hebben gezeten. Ze praten nu, 39 jaar verder, nog steeds niet met elkaar. En als zij samen in één ruimte zijn ervaar ik zo’n spanning, dat ik bijvoorbeeld mijn 40ste verjaardag zonder hen heb gevierd. Mijn professionele en privé ervaringen motiveren mij om ouders te laten inzien hoe belangrijk het is dat gescheiden ouders met elkaar blijven communiceren. Het maakt het voor kinderen zoveel makkelijker als hun ouders op een relaxte manier met elkaar omgaan.”
Het boek begint met de open brief aan alle gescheiden ouders die Villa Pinedo, samen met jongeren, als wake up call aan ouders heeft opgesteld. Daarin doen jongeren de indringende oproep aan ouders: “laat ons geen kant kiezen, maak geen ruzie waar wij bij zijn, zeg geen slechte dingen over elkaar, geef ons ruimte om te wennen aan de nieuwe situatie, luister naar wat we te zeggen hebben, geef ons ruimte om van jullie allebei te houden en vergeet niet dat jullie samen voor ons hebben gekozen”.
In het boek zijn veel verhalen van jongeren zelf te lezen, dat is, hoe confronterend het misschien ook is, erg nuttig. Eén van de tips die de jongeren geven is bijvoorbeeld: respecteer mijn DNA. “Er is niets ergers dan voelen dat je vader of moeder een hekel heeft aan de ander. Iedere keer dat je iets slechts zegt over die ander, voelt dat alsof je een stukje van mij niet goed vindt. Dan wil ik me verdedigen en als ik dat niet doe, voel ik me schuldig.”
Eén van de hoofdstukken gaat over de vraag: hoe blijf je on speaking terms met je ex?. “Communiceren is een werkwoord”, licht Marsha toe, “er is een verschil tussen de band als ‘ex’ en als ‘ouder’. Breng in het contact als ouders geen oud zeer mee uit de partnerrelatie. Denk vanuit het belang van je kind. En vraag jezelf af: waarover moeten we echt communiceren en wat kan ik bij de ander laten? Bijvoorbeeld hoe de ander omgaat met fruit, eten en douchen. Dat hoef je niet te overleggen. Elkaar als ouder loslaten, de ander het beste gunnen en je niet continu bemoeien met de ander en controleren hoe de ander het aanpakt. Dat scheelt een hoop frustratie.”
Kinderen hebben uitstekende antennes. “Zij voelen spanning haarfijn aan, ze zijn goed getraind in het herkennen van non-verbale communicatie. Ook als je je hier als ouder niet bewust van bent. Kinderen zien, voelen en horen meer dan ouders kunnen vermoeden. En sommige kinderen betrekken de inhoud direct op zichzelf. Zoek dus hulp als je boosheid aanhoudt. Zoek iemand die je helpt om te kunnen aanvaarden dat het nu is zoals het is. Om je te richten op je toekomst. Dan bevrijd je niet alleen jezelf, maar ook je kind. ” Dat laatste zijn wij niet alleen volledig met Marsha eens, maar is voor ons de belangrijkste drijfveer geweest om Nieuwe Stap te beginnen.
REAGEER OP DEZE BLOG