Dan maar alleen….
John belde mij op met bovenstaande kreet. Hij had zelf nooit kinderen gehad. Toen hij Mandy leerde kennen besefte hij wel dat zijn leven zou veranderen, omdat haar kinderen bij hen zouden verblijven.
Contact tussen de natuurlijke vader en kinderen was er nauwelijks, ook in de opvoeding participeerde vader niet. Wel had hij tegen de kinderen gezegd: je hoeft niet naar de vriend van je moeder te luisteren…. Hij heeft niks over jullie te vertellen.
Van Yoran (17 jaar) had hij regelmatig rotopmerkingen: hij had hem een keer voor de voeten gegooid: “jij bent mijn vader niet, ik heb met jou niks te maken….”. Het was een klap in het gezicht. Hij had deze jongen zó vaak geholpen met allerlei problemen.
Ook met Ilse (14 jaar) was de relatie heel wisselend. Soms gedroeg ze zich ronduit verleidelijk tegen stiefvader, maar andere momenten schold ze hem uit!
Met de tweeling van 11 jaar was het lange tijd redelijk goed was gegaan. Maar nu begonnen ook zij die de scheldpartijen van Ilse over te nemen. Hij was het beu.
Tijdens zijn 4 jaar stiefouderschap had hij zich vaak afgevraagd wat nu de meerwaarde was van het samenwonen. De kinderen kostten hem handenvol geld, en Mandy nam de kinderen steeds tegen hem in bescherming. Soms gaf ze later wel toe dat hij misschien wel gelijk had, maar op de momenten dat zoiets speelde koos ze altijd weer partij voor de kinderen.
Hij had het gevoel dat hij, wát hij ook deed, altijd op de laatste plek kwam. Dat was geen leven….dan maar alleen….
Inderdaad valt het niet mee als de natuurlijke vader negatieve berichten over jou als stiefouder geeft. Je hebt al een achterstand op hem. Want: een afwezige vader is soms veel meer aanwezig dan alle mensen die lijfelijk aanwezig zijn.
Hij wilde nog één laatste poging ondernemen om de zaak wat vlot te trekken. Maar al die ruzies over de kinderen was hij spuugzat. Na 2 gesprekken verbeterde alles al flink. En wat nog leuker was: ze zagen allebei weer het mooie van elkaar. Er zullen nog wel 2 gesprekken komen, maar dan zal het echt een stuk beter gaan, daarvan ben ik overtuigd.
Nellie Timmermans
Tanja - 25 jan 2019
Heel herkenbaar! Ook ik zit midden in een relatie waarbij de kids centraal staan. Ik ben ambitieus en heb een drukke baan dus ik dacht ; dat doe ik wel even... Nou, nee dus!! Stiefgoed (echte aanrader) heeft geholpen maar het blijft een continue 'strijd' tegen de balans van bemoeien met een opvoeding of je eigen grenzen stellen. Helaas kom ik er steeds vaker achter dat zij wel hu grenzen stellen en ik in de broodnodige weekenden om te kunnen hertellen op maandag toch weer doodmoe aan het werk ga en mij regelmatig afvraag; is dit het waard???