Mensen vinden het moeilijk om het juiste te zeggen. Bij een scheiding is het niet anders, maar wel vergroot. Omdat een aardig woord voor de één een onaardig woord voor de ander lijkt. De blog van Thera zette mij nog eens aan het denken over dit onderwerp en ik vroeg me af of dit voor mij nu nog zo is.
Ik het begin van de scheiding was de schuldvraag erg belangrijk. Vragen als “weet je het zeker” of “moet ik bemiddelen” kreeg ik regelmatig te horen. Maar na tweeënhalf jaar relatietherapie hebben we allebei alle kans gehad te zeggen en te bespreken wat we wilden. Toen het hoge woord er uit was, was er geen weg meer terug. Ook simpelweg omdat je dan moet bedenken wat er anders zou moeten gaan. En de opties waren uitgeput.
Een paar jaar later is er uiteraard veel veranderd. Maar hoe mensen reageren blijft grotendeels hetzelfde. Mensen reageren soms nog steeds als door een wesp gestoken, als ik meld dat ik een gescheiden man ben. Misschien een beetje angst dat de ziekte scheiding als een soort griep over kan slaan naar een andere relatie. Dat de redenen of aanleiding waarom mijn ex wilde scheiden misschien ook wel in hun relatie voorkomt. Gelukkig wordt dat wel steeds minder.
Een ander dingetje is de afgelopen jaren wel minder geworden, maar blijft toch aanwezig. Rechtstreekse communicatie is vaak lastig. Communiceren lijkt vaak makkelijker via de een naar de ander. Ik hoor en merk toch nog vrij vaak dat het blijkbaar nodig is om informatie te delen via de ex van de ander. Ikzelf hoor niet van het persoon zelf, maar via mijn ex of p-te-p komt dan van alles mijn kant op. En de informatie die mijn ex krijgt wijkt behoorlijk af van wat p-te-p te horen krijgt. Waarschijnlijk in de veronderstelling dat dit geen kwaad kan. Het hangt op en gaat soms zelfs over de grens van scheiding en roddels. Het schept in ieder geval veel verwarring.
Het waarom zit – denk ik dan – in de onzekerheid van de verteller. Details die een reactie kunnen veroorzaken worden weggelaten om geen al te heftige reactie te hoeven ontvangen. En het is makkelijk. Alles kan altijd ontkend worden onder het mom van “zo heb ik het niet bedoeld!”. En een ander punt is de acceptatie om beiden voor vol aan te zien. Ikzelf kreeg wel eens de opdracht iets met mijn ex te regelen. Dat doe ik dus niet. Als het voor mij geen onderwerp is, dan mag iedereen zelf naar mijn ex gaan.
En als ik dat zeg, dan komen de roddels. Ik zou redelijker zijn. Het zou mijn verantwoordelijkheid zijn. In het belang van de kinderen / school / vriendschap en ga zo maar door. Helaas zijn het roddels en roddels komen altijd boven water drijven op een gegeven moment. In ons geval een stukje sneller dan men denkt. Want ook wij roddelen over de wereld om ons heen. Ons doel is alleen anders.
Wij praten onderling omdat we de wereld rondom onze kinderen zo veel mogelijk in kaart willen brengen om te zorgen dat we zo min mogelijk verrast worden. Een opmerking door of tegen de ene ouder op school wordt doorgegeven aan de ouder voor de volgende dag. De bijna dagelijkse communicatie verloopt prima. Als Inara brutaal is tegen haar moeder, dan weet ik dat voordat het kind weer onder mijn regie valt. En kan ik haar gedrag in de gaten houden en inspelen of haar groeiende behoefte aan begeleiding en sturing. Erg nuttig dus.
Maar niet vanzelfsprekend voor sommigen. Het vooroordeel is nog steeds dat ik moeilijker aanspreekbaar ben, dan mijn ex. Terwijl mijn ex veel kattiger kan reageren als ze zich aangevallen voelt. Ik ben juist meer genuanceerd in mijn communicatie. En hoewel ik bijna nooit op school of op straat tegen iemand ben uitgevallen, blijft men het toch een beetje verwachten. Misschien wel een beetje hopen. Dat mijn ex en ik zo goed met elkaar omgaan, voelt voor sommige niet als natuurlijk aan. Een veel voorkomende reactie op mijn mededeling dat ik co-ouder ben is dat hij/zij ook een vervelende ex heeft. Alsof ik – net als alle gescheiden ouders – de behoefte heb om mijn ex zwart te maken.
Ik zou best wel eens willen roepen van de daken dat mijn ex en ik geen ruzie hebben. En dat we beiden mensen zijn die los van elkaar als redelijk denkende mensen benaderd kunnen worden. Maar ja, ik ben genuanceerd. En begrijp dat we niet tot het rijk van de gelukkig gehuwden horen en niet tot het rijk van de verbitterde ex-echtelieden. En dan weet men het blijkbaar niet meer. Het is voor veel mensen noodzakelijk om partij te kiezen: als je voor de één bent, ben je tégen de ander.
En natuurlijk begrijp ik dat sommige tegen allebei zeggen wat ze denken dat we horen willen. Hoe goedbedoeld ook, dat zal zichzelf wel oplossen…..
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds twee jaar heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG