En alles gaat altijd weer anders dan je denkt…. De les van de flexibiliteit. Net op het moment dat ik me opmaak voor weer een weekend koude-oorlog met de ene stiefzoon, komt hij monter binnen en groet me gelijk. Terwijl de andere stiefzoon me juist deze keer niet groet, me niet aan kijkt en gelijk op de bank ploft en in het beeldscherm van zijn telefoon duikt. Dat begint weer lekker.
Ik heb de afgelopen twee weken nagedacht over hoe ik met de koude-oorlog om zal gaan, nagedacht, getwijfeld. In de eerste minuut dat de jongens binnenkomen wordt al weer duidelijk dat het dit weekend weer juist anders zal zijn. Ik probeer weer om te schakelen en go with the flow. Ik vind het lastig dat ik de kinderen weinig zie en ze dan vol in ons huis heb en ze dan weer weg zijn. Hoe bouw je een band op, hoe geef je ze levenslessen mee als ze zelf toch ook denken: over twee dagen weer naar mama. Ook bij ons was dit weekend te horen van mama mag ik dit wel, van mama mag ik langer opblijven en wanneer gaan we weer naar huis.
Maar ze zijn wel in ons huis en als zij er zijn, ook hun huis. Ze bepalen mede de sfeer. Ik vind elkaar groeten een normale bezigheid, of misschien kan je dit wel niet vragen van een puber. Ik weet het niet en ik wil er dit weekend ook eigenlijk zo min mogelijk over nadenken. Ik probeer er flexibel in te staan, maar dit weekend lukt het me gewoon even niet. Dit weekend maar even meer tijd voor mezelf, afspreken met vriendinnen en naar de sportschool.
In een reactie op een van mijn vorige blogs werd de vraag gesteld hoe ik omga met mijn onvervulde kinderwens. Ik denk dat dit hetzelfde gaat als gescheiden ouders die dealen met de pijn dat er nu sprake is van een gescheiden gezin. Ik deal ermee en geef het een plek. Tuurlijk vraag ik me af waar het anders had kunnen gaan. Waar had ik andere keuzes kunnen maken? En soms zwelg ik in verdriet, maar dan daarna weer een schop onder m’n kont, door gaan. Ik zie de nadelen, maar ik probeer net zo goed ook de voordelen te zien. Ik ga weer door. En natuurlijk had ik andere keuzes kunnen maken, andere paden in kunnen gaan, maar kennelijk is dat niet gebeurd en had ik keuzes -met de wetenschap van nu – misschien wel anders gemaakt. Dat weet ik niet. Dat zal ik ook niet weten. Ik heb nu een partner met twee puberende zoons. Dat is hoe het is. Ik probeer er flexibel mee om te gaan en er zo veel mogelijk van te genieten. En de ene dag lukt dat beter dan de andere….
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media.
Papa - 27 feb 2019
Je ziet de zoons van je partner dus maar een weekend per 2 weken ? Dan is het heel lastig om een band op te bouwen met kinderen van een andere moeder , die je dus eigenlijk maar 52 van de 365 dagen ziet met af en toe een vakantie tussendoor ? Kijk voor die jongens is het ook heel lastig om jou te accepteren als nieuwe vriendin van hun vader , dus je zal die psychologische oorlogsvoering moeten blijven accepteren. Ikzelf ben zowel stiefvader geweest van 1 dochter van mijn ex vrouw, als vader van mijn eigen 3 dochters en het is een fundamenteel verschil qua gevoel. Ik heb veel gehouden van mijn stiefdochter maar toen mijn eigen 3 kinderen geboren werden kwam er een totaal andere dimensie in het spel. TOTAAL ANDERS zelfs . Jij hebt een onvervulde kinderwens ? Hoe oud ben je als ik vragen mag ? Kan je geen kinderen meer krijgen of wil je partner dat niet meer ?