Thera blogt na de scheiding: de nieuwe ware

Deze zomer zat ik te kijken naar Zomergasten. Deze keer met Saskia Noort. “Ik kan me hoe dan ook nooit meer wegcijferen voor de liefde”, zei Saskia. Dat was een zin die ik zelf zou kunnen zeggen. Of misschien die ik zelf al duizenden keren tegen mezelf gezegd heb, maar nooit uitgesproken. Bij deze dan. Ik kan mezelf nooit meer wegcijferen voor de liefde. Ik zal mezelf ook nooit meer wegcijferen voor de liefde.

Het is niet eens de pijn voor afwijzing waardoor dat niet lukt. En ik geloof heus nog wel in liefde. Maar liefde is jezelf geven, een complete overgave. En dat kan ik gewoon weg niet. Niet meer. Behalve, en dat vertelde Saskia ook, voor mijn kinderen. Maar dat is anders. Mensen die voor de tweede of derde (of zelfs meer) keer trouwen en dan verkondigen dat “dit de liefde van hun leven is”. Die kan ik a. niet serieus nemen en b. die kunnen die overgave kennelijk wel doen.

Overgave is een eigenschap waar ik met tijden jaloers op kan zijn. Dat onbevangen ergens weer in geloven. Misschien heb ik het nooit gekund. Ik ben er volgens mij veel te nuchter voor. Hoe kun je zeggen dat iemand de liefde van je leven is, als je dat 20 jaar eerder tegen iemand hebt gezegd. Deze keer voelt anders, ja dat is logisch. Deze keer ben jij anders. En het is een ander persoon. Je bent 20 jaar ouder geworden. Alles is anders. Maar de liefde van je leven. Die kun je over 20 jaar best nog eens tegenkomen.

Misschien is dat hoe ik denk over de liefde. Liefde is nu leuk. Op dit moment wil ik (of jij) bij iemand zijn en blijven. Maar ik kan geen toekomstbeeld zien van mezelf met een partner. Misschien ben ik nog nooit de nieuwe ware tegengekomen. Misschien wel, maar heb ik die persoon afgeschrikt met mijn nuchtere, totaal onromantische beeld van de liefde. Liefde is geweldig. Dat vooropgesteld. Ik verlang echt met hart en ziel naar vlinders in mijn buik. Naar blosjes op mijn wangen, naar lieve berichtjes via whatsapp. Maar mezelf helemaal overgeven. Mijn kinderen opzijschuivend voor ‘mijn geluk’ (en ja, dat komt erg veel voor, kijk maar om je heen), dat kan ik gewoon niet. Mezelf opzij schuiven voor zijn geluk trouwens ook niet. Een relatie lijkt me heerlijk. Nu. Maar niet vertellen dat ik de liefde van je leven ben, of het moet zijn dat je 21 jaar bent (alles kan tegenwoordig), omdat je dan nog geen grote liefde hebt gehad.

Het is me wel duidelijk dat deze maatschappij niet berekend is op mensen die (al dan niet bewust) alleen zijn. Ik hoef maar een willekeurige avond tv te kijken en de datingprogramma’s vliegen om mijn oren. Boeren die vrouwen zoeken, vrouwen die een partner zoeken, zonen die voor hun moeder een partner zoeken, en moeders die voor hun dochters op pad gaan. Met zo’n omgeving, ga je bijna als vanzelf denken dat je niet helemaal goed bent als je alleen bent. Maar, alleen zijn is zo gek nog niet hoor. Want eenzaamheid heb je soms echt met zijn twee.