Mijn dochters zijn 5 en 7. Mijn ex en ik zijn nu 1,5 jaar gescheiden. Na de scheiding ben ik vrij snel overspannen geraakt. Ik was ongelofelijk moe en erg boos. Ook op de kinderen. Ik kon niets van ze hebben en met name gehuil om schijnbaar niets maakte iets in mij los. Na therapie en veel, heel veel uitrusten op kosten van de baas ben ik er weer een beetje bovenop aan het raken. Als mijn dochters verdrietig of dwars zijn, zoals dat hoort bij leeftijd en scheiding, kan ik hier nu veel beter mee overweg. Ik blijf kalm en ik zie oplossingen die werken. En ik kan ze nu ook de ruimte geven om gewoon even te huilen. Zonder heel erg boos te worden. We knuffelen nu ook veel meer zonder al die woorden.
Een vriendin die orthopedagoog is vertelde mij dat ze de ruimte die ik steeds meer en meer voel ook voelen en nu plaats krijgen voor hun eigen verdriet.
En dat hebben ze.
Mijn oudste is soms erg dwars en ik zie in haar de frustratie en machteloosheid die ik ook zo lang heb gevoeld. Ze staat dan stil met haar kaken stijf op elkaar en tranen in haar ogen. Het lijkt dan alsof ze geen adem kan halen.
Mijn jongste kan plots in huilen uitbarsten. Als ze bij mij is mist ze haar vader en als ze bij haar vader is mist ze mij. Laatst vroeg ze mij of papa en ik weer bij elkaar in een huis zouden gaan wonen want dat zou ze ons niet meer moeten missen.
Mijn hart breekt. Dit is mijn schuld. Maar ik kon niet anders. Dit is de manier om mijn gezin bij elkaar te houden. Daar geloof ik rotsvast in.
Maar mijn oudste ziet tijdens een troostknuffel uit haar ooghoek een boek liggen. Ze zegt: “Kijk…dat is een heel leuk boek…” en wurmt zich los om het te gaan lezen. En mijn jongste komt na een knuffel snel op het idee om iets te gaan kleuren of knutselen. Voor papa. Of voor mij als ze bij papa is. Snel pakt ze een lege boterkuip, papier en plakband en ze gaat aan de gang.
En als het verdriet wat langer duurt bellen we papa even om bij te kletsen. Om gehuil kan ik nog steeds boos worden. Met name in de ochtend als ik ze op tijd op school moet krijgen. Of als het duidelijk aanstellerig gedrag is. Maar ik kan veel beter het overzicht bewaren.
Van groot verdriet gaan we allemaal langzaam maar zeker naar kruimeltjes verdriet na de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG