De harde werkelijkheid van een vechtscheiding, blog van Astrid

Ik zet haar wel op de trein…..

“Mam, mag ik nog één keer in de Python! Ah, toe?” Ik ben met dochter B een dagje naar de Efteling. School heeft studiedag dus er zijn geen rijen en na een aanvankelijke huivering heeft B de Python ontdekt. Deze laatste keer is de 10e keer vandaag maar eigenlijk hebben we er helemaal geen tijd voor. Ik moet B immers op tijd naar haar vader brengen in Utrecht.

Hoewel….. Utrecht. M’n dochter heeft tussen neus en lippen door eerder die week verteld dat ze al verhuisd is naar Den Bosch. Een verhuizing waar ex en ik geen woord over gewisseld hebben. Er is niet eens overleg van zijn kant geweest over zijn voornemen om te verhuizen dus afspraken over hoe nu verder zijn ook niet gemaakt. En hoewel dochter B dus al een paar dagen in Den Bosch heeft geslapen, weet ik officieel niet beter dan dat ze nog steeds in Utrecht woont. Daarbij peins ik er niet over haar naar Den Bosch te brengen, ondanks dat dat vanuit de Efteling het makkelijkst is. Hij zal het toch wel zeggen? M’n onderbuik geeft me een naar gevoel maar zo diep zal hij toch wel niet zinken?

Aangekomen in Utrecht is het huis verdacht donker. Er staan nog wat spullen dus hoop ik ergens nog dat hij er zal zijn. Maar na een paar minuten komt m’n dochter vertwijfeld terug. Ze heeft meerdere keren aangebeld maar de deur is en blijft dicht. B slaapt vannacht bij mij, zoveel is duidelijk.
Eenmaal thuis gaat m’n telefoon. Het is ex die verontwaardigd meldt dat hij al een kwartier op z’n dochter zit te wachten. Als ik hem vertel dat ik voor zijn huis heb gestaan maar daar niemand aantrof, constateert hij geïrriteerd dat ik waarschijnlijk in Utrecht voor de deur heb gestaan en dat dat wel erg dom is. Hij heeft me immers half juli in een e-mail verteld dat hij half september ging verhuizen.

Helaas…. Het lukt hem weer. Ik ontplof. Hoe haalt hij het in z’n hoofd een mailtje van juli, waarin niet eens een exacte datum staat, als officieel verhuisbericht te beschouwen? En half september is de 15e, niet de 12e. Vervolgens presteert hij het ook nog te zeggen dat m’n dochter het dan toch had kunnen vertellen? En dan is de limiet bereikt. Ik ben het zat! Ik gooi de telefoon erop en stuur hem een appje dat ik zijn dochter op de trein van 19.54 uur, aankomst 20.22 uur zet.

Dit laatste zou ik uiteraard NOOIT doen. Maar ex kan dat niet inschatten en na alle rotgeintjes die hij mij flikt, zal hij ook eens zweten. Helaas doet hij datgene wat ik niet gehoopt had, maar waar ik wel bang voor ben. Hij stuurt een appje dat hij op de fiets stapt om haar op te vangen. Een meisje van 8 jaar. Alleen op de trein naar Den Bosch. Nooit. Voor ex blijkbaar geen enkel probleem.

Tijdens het telefoongesprek eerder die avond bitst hij me toe dat het niet zo netjes van me is dat ik niet op zijn mail over de verhuizing heb gereageerd. Wanneer ik dat nou eens ga doen? Rustig afwachten. De brief van mijn advocaat ontvangt hij de volgende dag.

Mijn naam is Astrid, ik ben 47 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 9. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in meer dan goede harmonie. Maar sinds ruim twee jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland. Hoewel ik niet begrijp waarom we het als volwassen mensen zover hebben laten komen, denk ik te weten waar het aan ligt. Sinds een tijdje ben ik super gelukkig met een nieuwe partner. Ook hij is (vanaf het begin af aan) verwikkeld in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs dus, hoewel ik vurig hoop dat die ooit opdroogt.