Mijn ex-wederhelft is vanwege zijn werk voor 2 weken naar Amerika vertrokken. Ontzettend leuk voor hem, iets minder leuk voor de kids en mega druk voor mij, nu ben ik wel een helemaal alleenstaande moeder! Want eerlijk is eerlijk… soms is het best even lekker als de kinderen een paar dagen bij hun vader zijn!
Bij het afscheid nemen, heeft papa doodleuk beloofd dat hij op de terugweg een koffer vol cadeautjes meeneemt! Zucht…. hoezo een schuldgevoel afkopen?! Uiteraard super voor Tess en Jip dat er presentjes beloofd zijn, maar het gevolg is wel dat ze nu al 4 dagen door het huis stuiteren van nieuwsgierigheid en opwinding! En we hebben nog 10 lange, lange dagen te gaan…
Een positief punt aan zakenreizen van mijn ex is, dat hij tijdens zijn afwezigheid écht dagelijks de kinderen spreekt! Kan hij normaliter zo druk zijn dat hij rustig een week verstek laat gaan… Zodra hij in het buitenland zit, belt, Skyped en FaceTimed hij er op los. En dit tot grote vreugde van de kinderen natuurlijk!
Gisteren hoorde ik Tess dan ook uit het niets een gesprek voeren… In eerste instantie had ik geen idee met wie, maar al snel bleek dat ze met haar vader haar wiskundehuiswerk aan het bespreken was. Ze begreep een opdracht niet en genie papa zat op duizenden kilometers afstand… Maar de generatie van nu lost dit heel makkelijk op. Want middels Skype kun je de opdrachten toch ook bespreken?!
Een grijns borrelde bij mij op toen ik het ‘ik ben pas net wakker hoofd’ van mijn ex-wederhelft op de laptop zag. Tess was even vergeten dat er ook nog zoiets bestaat als tijdzones… Maar diep respect voor haar vader, want hij liet zich niet door het vroege ontwaken uit het veld slaan. Driftig discussieerden ze er samen op los. De formules vlogen om mijn oren…
En dan ben ik stiekem wel blij dat de kids papa ondanks de afstand toch altijd kunnen bereiken. Want mij om 7.00 uur wakker maken voor het oplossen van een wiskundevraagstuk… daar wordt niemand vrolijk van!! Toch niet een hélemaal alleenstaande moeder dus.
Iris is gescheiden alleenstaande moeder van een jongen en een meisje en heeft de eerste periode na haar echtscheiding een dagboek voor ons bijgehouden. Daarin kunnen wij lezen hoe zij, met vallen en opstaan, probeert om de draad weer op te pakken. Iris is dat inmiddels gelukt. Haar belevenissen uit haar beginperiode zijn voor veel mensen herkenbaar.
REAGEER OP DEZE BLOG