Ik schrijf dit blog een paar dagen voordat het wordt geplaatst. Normaal gesproken maakt dat niet veel uit, maar in deze vreemde tijden kan er in een paar dagen enorm veel veranderen. Wat een tijd maken we mee! Ik heb in een week al twee keer mijn dochter in pyjama op de bank gehad om een toespraak te bekijken: van de minister-president (“de baas”) en de koning, en natuurlijk de persconferentie waarin de verlenging van de maatregelen tot 1 juni werd aangekondigd.
De eerste anderhalve week thuisonderwijs zit erop. Voor mij persoonlijk een heel heftige week – ik werk in het onderwijs, en opeens is “alles anders”. Van een volle klas tot het opvangen van enkele kinderen met ouders met een cruciaal beroep. Zo’n cruciaal beroep, dat heb ik ook. Bijzonder om mee te maken. Doodstil onderweg naar mijn werk. In een schoolgebouw binnenkomen waar het bruist van de energie, en nu door doodstille gangen lopen naar de paar ruimtes die we nog gebruiken voor de kinderen die wel op school zijn.
En precies in deze tijd staat een verhuizing op het programma. Binnenkort verruil ik mijn huurwoning voor een koopappartement. We gaan kleiner wonen, maar daar staat een enorme kostenbesparing tegenover. En dan komt telkens de spanning: zullen de winkels straks nog wel open zijn? Toch maar alvast die nieuwe bank besteld. De levering van de keuken is alvast uitgesteld: leveringsproblemen door Corona. Zullen we niet in een enorme recessie terecht komen? Je zult altijd zien dat ik dan precies op de piek een huis heb gekocht, en dan?
De zorgen zijn er niet alleen op financieel gebied. Mijn broer heeft corona, en terwijl ik dit schrijf wordt de moeder van mijn kinderen op corona getest. Van de een op de andere dag moest ik aan het werk vertellen dat ik voorlopig niet meer kan komen – met een vrijwel permanent verkouden peuter is opvang in deze vreemde tijden uitgesloten.
Gelukkig blijft één ding normaal. Wat begon als een date op een gure, doordeweekse avond begin januari, dreigde al snel te eindigen in de zoveelste teleurstelling – toch lastig, daten met een alleenstaande vader. Gelukkig, de teleurstelling bleef uit, en inmiddels is daar het voorzichtige woord “relatie”. In deze vreemde tijden is er dan altijd nog het vooruitzicht van het, alsof er niets is veranderd, tijd doorbrengen met elkaar. Maar dan wel met een compleet ingerichte thuiswerkplek op haar eettafel.
Ik ben Marc, 39 jaar en gescheiden vader van twee prachtige meiden van (bijna) 3 en 5 jaar oud. Anderhalf jaar geleden ben ik gescheiden. Met mijn blogs hoop ik andere ouders van inspiratie te voorzien over het (weer) inrichten van het leven. Rode draad zijn mijn belevenissen in het bos dat daten heet, maar ook andere onderwerpen zullen voorbij komen.
Lees ook de andere blogs van Marc
Lees ook de blogs over Corona van andere bloggers:
Coronacrisis versus scheidingscrisis, aan elke crisis komt een eind! Blog van Femke
Fien - 30 mrt 2020
Hey Mark, Allereerst even dikke duim voor jou als leerkracht is deze roerige tijden. Ik zie hoe hard de leerkrachten van mijn kind een werken om ze toch dagelijks iets te bieden, ondanks de omstandigheden. Pluim af voor jullie! Gefeliciteerd met je nieuwe liefde en geel veel geluk!! Hopelijk kun je toch verhuizen. Balen van die keuken, maar als er een keuken inzit hoop ik dat die voor nu volstaat. Het zijn rare tijden. Ze brengen veel onzekerheden. En zo te lezen komt het virus bij jou akelig dichtbij. Sterkte!