Het doet pijn, zo’n pijn. Telkens weer horen, “je bent zo’n bijzondere vrouw” of “het klopt helemaal met jou” en daarachter die zieldoorsnijdende “maar ik ben niet verliefd op je”. Het maakt me zo verdrietig en zo onzeker. Wat is er mis met mij? Waarom worden mannen niet verliefd op mij? De angst dat er nooit meer echte liefde in mijn leven zal zijn maakt me intens verdrietig en machteloos.
Mijn hele leven lang ben ik op zoek naar de liefde. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit niet op zoek was. Als ik uitging was mijn doel “liefde”. Met grote teleurstelling als het die avond niet gelukt was. Niet dat ik op zoek was naar one-night-stands, totaal niet. Liefde, dat is wat ik mijn hele leven al zoek. Op zoek naar bevestiging dat ik mag zijn wie ik ben. Dat ik leuk, lief en mooi ben. Die behoefte aan bevestiging heeft zich zo sterk verankerd in mijn brein dat ik een enorme zucht naar liefde en mannen voel. Dat ik soms te makkelijk genoegen neem en mezelf weg geef om te krijgen wat ik behoef. Ik wil gezien worden, ik wil aardig gevonden worden, ik wil mooi gevonden worden.
Nadat ik de droom van ware liefde weer heb moeten loslaten vlucht ik in daten. Een enorme onrust zit in mij. Verstandelijk weet ik dat ik moet stoppen, dat ik naar mezelf toe moet, naar mijn pijn, maar dat kan ik niet. Nog niet…. want stoppen met daten betekent loslaten. Het idee de rest van mijn leven alleen te blijven knijpt mijn keel dicht.
Dus ik stort me in een wervelstorm…
Ik neem contact op met een oude liefde voor een leuke nacht, kom in contact met een man via een datingsite, ontmoet hem en hoor na ’n uur dat hij me een leuke vrouw vind maar dat ik niet zijn type ben, enkele dagen later ontstaat er contact met een andere leuke man via de datingsite, nadat ik hem een paar dagen voor de date laat weten dat ik volslank ben haakt hij af, want hij, man van 44 jaar oud, hoopt een slanke dame aan zijn zij te krijgen.
Hoe bekrompen ik het ook vind, toch doet het pijn. Want mijn gewicht is mijn kwetsbaarheid en ondanks dat ik weet dat ik niet overdreven dik ben, me leuk kleed en best een leuk gezicht heb maakt die ene opmerking weer zo onzeker.
Afwijzing op afwijzing op afwijzing….
Alsof ik er verslaafd aan ben.
Tussen alle dates door voel ik het verdriet van de verloren onbeantwoorde liefde. Ik verdring mijn pijn van het verlies van die liefde door me te verdoven met de onrust van daten en eten. Enkele jaren geleden heb ik me gerealiseerd dat eten voor mij letterlijk leegte vullen is. Nu besef ik me dat daten dat ook doet. Want als ik naar mijn pijn toe ga dan voel ik niets dan de pijn van de verloren liefde, afwijzing en de angst alleen te blijven.
Ik stop, ik stop met deze doodvermoeiende onrust…. tegen de drang in. Want echt loslaten kan ik nog niet. Het is een verstandelijke keuze.
De enige weg is écht loslaten, werken aan mijn pijn, gelukkig zijn met mezelf. Ik weet dat dat nodig is om überhaupt écht open te kunnen staan voor de liefde. Om te kunnen geven om te geven en niet geven om te nemen.
Als ik de rust kan vinden in het leven zoals het nu is, met alle alle (!) moois, dan heb ik het grootste doel in mijn leven bereikt….. en hopelijk komt dan die leuke, lieve, gevoelige man op mijn pad!
Want die hoop blijft!
Eline - 16 nov 2016
Wat ontzettend herkenbaar, Marieke. Daten is niet leuk als het niet wil lukken. De valkuil is om te denken dat er iets mis is met jezelf, als je zo vaak te horen krijgt dat je het niet bent. Ik bedenk me dan altijd dat ik ook niet alle mannen leuk vind die op de datingsite staan. Die befaamde klik is van zoveel factoren afhankelijk... het is zeldzaam. En dan hoor je van elke single in je leven dat ze iemand hebben gevonden en denk je: maar waarom ik dan niet?! Alle opbeurende antwoorden 'hij komt nog wel een keer op je pad' gaan je op den duur ook de keel uithangen. 'Je bent zo'n leuk mens, jij verdient een leuke vriend'. Ja, dat vind ik ook... Maar waar zit ie dan? De truc is om het je niet al te zeer aan te trekken. Er is niks mis met je. En weet dat een ander je leven geen invulling kan geven, dat kun je alleen zelf.
Elise Janssen - 17 nov 2016
Dag Marieke, ontzettend herkenbaar wat je schrijft. Ik denk dat ik een hele goede tip voor je heb, wat je veel inzicht en verheldering gaat geven, weet ik uit ervaring. Het boek Liefdesangst van Hannah Cuppen.
Marieke - 17 nov 2016
Dank jullie wel Eline en Elise, Ik hoor dat het voor velen herkenbaar is... daarom koos ik er ook voor om zo'n rauwe beschrijving van mijn proces te schrijven! De blog schreef ik maanden geleden. Inmiddels heb ik een geweldige man ontmoet. Maar ook geliefd worden maakt in mij dezelfde emoties los.... bindingsangst (nooit geweten dat ik dat had) door verlatingsangst. Ik kies ervoor om mijn angsten aan te gaan... want ik wil er doorheen... en in dat alles gesteund door mijn nieuwe vriend... en dat is super!!! Liefs, Marieke