De vele persoonlijke verhalen die bij mij in de praktijk aan tafel de revue passeren, doen mij vaak denken – blijkt maar weer eens dat ik echt een beelddenker ben – aan plate spinning. Weet je wel, die wonderlijke circusact waar men probeert tientallen borden op een steel draaiende te houden. Erich Brenn zag ik het een keer op een hilarische wijze doen in The Ed Sullivan Show; zeer fascinerend.
De kunst is niet alleen om de boel draaiende te houden, maar – zoals velen van jullie met een samengesteld gezin wel weten – is het zaak de boel heel te houden.
Timing, balans, uithoudingsvermogen, zintuigen op scherp en dit alles in combinatie met elkaar. Veel kunst- en vliegwerk is nodig om de scherven te beperken. Hoewel ze geluk schijnen te brengen, laten scherven binnen een stiefgezin maar al te vaak littekens achter. Littekens die als een verwaarloosde kwaal steeds weer op blijven spelen. Denk maar eens aan onverwerkte boosheid of onuitgesproken irritaties. Ze worden nog wel eens verbloemd door het zorginstinct van de vrouw of door het de-boel-vooral-bij-elkaar-willen-houden van de man. Beiden wakkeren onbedoeld het op je tenen lopen aan. Het zó graag goed willen doen, het zó graag fijn willen hebben met elkaar. Vrouwen rennen in grote vaart de diepte van de valkuil van teveel zorgen in, en mannen – sorry guys – duiken in de valkuil van geen stelling nemen. Een voedingsbodem voor loyaliteitsproblematiek en het versterken van de bloedband versus de stiefband.
Het is op dit punt dat ik mij een uitstapje permitteer naar de woorden van de – helaas veel te jong overleden – Libanese dichter Khalil Gibran. Hij schreef in 1923 in De Profeet de volgende wijze tekst:
Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
Laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
Zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.
Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tesamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cypres groeien niet in elkanders schaduw.
Voor mij persoonlijk betekent het vooral inzicht, wijsheid en een onvoorwaardelijk vertrouwen in elkaar.
Heftige woorden en laat ze maar even bezinken ……………
Best lastig bij werk in uitvoering, omdat je hiervoor vooral RUST en HARMONIE nodig hebt. Het bekende kip-en-eiverhaal komt hier ook weer eens ongewenst om de hoek kijken. Onder de uitdagingen waar een samengesteld gezin voor staat, is dit een bijna onmogelijke combinatie. Velen van jullie hebben het in zich, maar worden door de magneten valkuilen en hindernissen (ik schreef hier al eerder het blog ‘De vakantiebelevenissen van samengestelde gezinnen, steeplechase in optima forma!’ over) ver van deze innerlijke kracht vandaan gehouden.
Van stiefmoeders hoor ik vaak dat ‘de man’ niet duidelijk een standpunt inneemt. Waar of niet waar valt nog te bezien. De hamvraag is met welke bril je ernaar kijkt. Als je de steun van manlief vaak mist, dan lijkt dit inderdaad voor vrouwen (emotionele denkers) het geval. Maar wat als je behoefte hebt aan rust? Dan is het middelen van mannen (procesmatige denkers) nog niet zo gek en wellicht een verstandige route.
Zorgen dat je met elkaar in gesprek blijft, elkaars beweegredenen van dat moment goed hoort en belangrijker nog goed begrijpt, is wat ik jullie mee wil geven. Wellicht biedt het hebben van een wekelijks how-to gesprek uitkomst. Ongedwongen en onder het genot van een drankje en een hapje aan de keukentafel. Waarom niet? Een eerste onderwerp zou zo maar ook opvoedstijlen kunnen zijn; hoe zit je er individueel maar ook samen in? Hoe verhoudt het zich in relatie tot het ouderschapsplan?
De praktijk wijst uit dat veel samengestelde gezinnen redelijk op de bonnefooi en zonder voorbereiding met elkaar op pad gaan. Voldoende liefde en zorg voor iedereen aan boord, is toch voldoende zou je denken. Het voorbereiden op het stiefouderschap en het opstellen van een plan met elkaar, voorkomt veel verdriet en teleurstellingen. Niet alleen hebben de kinderen een abonnement op verdriet. Op het moment dat ze jouw liefde en zorg bij het grof vuil zetten, wordt de bodem onder je vandaan getrokken. De verliefdheid loodst je aardig door de eerste fase, maar wat als je door de bodem zakt? Op het overvolle kruispunt dat samengesteld gezin heet, blijkt het hebben van verkeersregels toch wel verstandig om heelhuids je bestemming te bereiken.
REAGEER OP DEZE BLOG