Een scheiding duurt lang. Nadat de bijl bij ons gevallen is, zijn we alweer 10 maanden verder. Het voelt al veel langer. Dat zal wel komen doordat er pieken en dalen in de reis zitten. Ons huisje, boompje en beestje is in de tussentijd van enkelvoud naar meervoud gegaan. Sinds een paar weken draaien we ons co-ouderschap ook over beider huizen. De allerlaatste fase van de scheiding wordt daarmee ingegaan. We wachten op de formele procedure die – naar men zegt – in totaal zes tot tien weken gaat duren. Na een bemiddeling van een half jaar voelt dat nutteloos aan. Ook de formele berusting die we moeten ondertekenen is een juridisch procedureel aanhangsel. In Nederland heb je nu eenmaal altijd recht op een hoger beroep na een gerechtelijke uitspraak. Weer wachten. Nutteloos wachten. Passief wachten. Volwassenen gaan (meestal) iets anders doen tijdens het wachten. Dan voelt het wachten minder lang aan.
De kinderen krijgen ook een lesje in wachten. Twee keer per week een overdracht. De ene is nog niet gedaan en dan wachten ze alweer op de volgende. Kinderen en actief wachten gaan niet samen. Mijn ex-to-be belde me laatst of ze alsjeblieft de kinderen vast konden brengen. We zouden twee nachtjes met de camper op vakantie gaan. De meiden hadden inmiddels al vier keer hun tas ingepakt met hun favoriete knuffeldier. Knorrie voor de één en Pop-en-speen voor de ander. En wat speeltjes mogen ook mee, als het maar in hun rugzakje past. Een dag eerder hadden ze zich al volledig ingesmeerd met zonnebrand. Inara (mijn oudste) had begrepen dat dit belangrijk was. De hoeveelheid zonnebrand en een dag te vroeg maakt hen niet veel uit. De rommel is voor mammie, al gaat die niet mee. De teleurstelling is groot als ze nog een nachtje moeten slapen. Dat ze vroeg wakker zijn, ligt dan voor de hand. Ik snap dat en uiteraard mogen de kinderen (of moet ik stuiterballen zeggen) eerder komen. Flexibel als we zijn, als het om de overdrachttijden gaat. En kinderen kunnen nu eenmaal maar moeilijk wachten. Kinderen doen aan actief wachten. En dat is voor de ouder niet fijn. Om voor de tweehonderdduizendste keer te vertellen dat ze nog x nachtjes moeten slapen of x uurtjes moeten wachten verveelt al snel.
Ik merk dat ik ook moet leren wachten. Mijn ex-to-be en ik hebben een communicatieprotocol ontwikkelt. We hebben een boekje per kind voor verzorgingsmededelingen. What’s app, sms voor korte termijn afstemming. Email voor de meer formele vragen. Bellen doen we indien nodig of als een kind de andere ouder wil spreken. Bij de overdracht koetjes en kalfjes. En soms een meer formeel gesprek aansluitend. Ik hou van tempo in de communicatie, maar mijn ex-to-be niet. En zo geef ik haar de ruimte om te antwoorden op haar tempo. Ik kan daar heel veel van vinden en gaan denken in termen van “dat moet toch kunnen”, maar dat werkt niet. Mijn ex-to-be reageert pas als het haar uit komt. En ik moet daar op wachten. Het kind in mij heeft de neiging om actief te gaan wachten. Misschien te rappelleren en te gaan informeren of ze het ontvangen heeft en wanneer ze gaat reageren. En zo niet, dan….. En ja, dan wat eigenlijk. Ik kan gaan stampvoeten, huilen, schreeuwen en het kind worden. Een stukje opgeborgen frustratie geeft me een duwtje in de verkeerde richting. Mijn rationele ik duwt de andere kant op. Ik ga leren wachten. Wachten op antwoord. Het ijkpunt op gelijkwaardigheid leggen. Zaken die wellicht mis lopen, ga ik voor lief nemen. En mijn kinderen ga ik zo min mogelijk laten wachten. Een uurtje van te voren melden dat ze straks naar mamma gaan is voldoende. Zo blijf ik de volwassene en mogen de kinderen kind blijven.
REAGEER OP DEZE BLOG