Enkele weken geleden overleed mijn opa. Mijn grootvader was een geval apart. Een medisch wonder. Twee weken voor mijn geboorte zeiden ze nog: we klappen nog één keer en dan verklaren we hem dood. Ruim 33 jaar, meerdere hart en herseninfarcten, gedeeltelijke verlammingen en medische comateuze toestanden later – waarin hij al zijn kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen nog heeft mogen zien – het gevecht dan niet verloren maar gezegd dat het goed geweest is. Na een lang ziekbed was het einde daar. Geheel verwacht.
Ik was net met mijn ex bij een oudermiddag geweest. Geen bijzonderheden. De kinderen doen het prima op school. Liggen een beetje achter qua lezen en schrijven (beiden groep 3) maar met wat extra steun geen probleem.
Na het gesprek stonden we buiten nog wat na te praten en zodoende ook over mijn opa.
Een eenzaam gevoel
Een uur later appte ik haar dat het gebeurd was. Ik wist me thuis alleen even geen raad. Mijn ouders begonnen de registers open te trekken en rond te bellen. Wat kon ik betekenen of voorbereiden? Mijn pak, voor het laatst gedragen voor de begrafenis van mijn andere opa mocht misschien wel eens naar de stomerij. In een helder moment eerst nog maar eens gepast. Ik ben ruim 16 kilo afgevallen tijdens de scheiding en het pak fladderde dus redelijk om mijn lichaam.
Ik besloot naar de winkel te gaan. Terwijl ik de schappen afging bedacht ik me dat ik eigenlik helemaal mijn maten niet wist. Zodoende maar diverse pakken geprobeerd. In het pashokje naast me zat een ouder echtpaar. Hij was kleren aan het passen en zij zat op een stoel buiten te wachten.
Met een vorm van schaamrood en een eenzaam gevoel heb ik die mevrouw de situatie uitgelegd en gevraagd of ze me wilde helpen om te kijken of het goed stond.
Met je neus op de feiten gedrukt
In de voorbereiding voor de uitvaart zijn er diverse momenten waarop je even met de neus op de feiten wordt gedrukt. Mijn ex heeft het de kinderen verteld. Zij had ze die dag maar het was achteraf eigenlijk wel iets dat ik misschien liever zelf had gedaan.
Mijn ex wilde ook graag naar de uitvaart. Ik wist niet helemaal wat ik daarvan moest vinden. Maar aan de andere kant heeft ze opa natuurlijk ook 12 jaar gekend.
Een andere manier om weer eens vol met je neus op de feiten gedrukt te worden is het kaartje dat naar iedereen gestuurd wordt. Het ontbreken van de naam van je ex. Kinderen met partners, kleinkinderen met partners. Ik alleen met achterkleinkinderen.
Zij nam de kinderen mee
De uitvaart was op een prachtige zonovergoten dag. Ik heb voor de kinderen de film afgespeeld wat er allemaal ging gebeuren en ze tijdens de uitvaart veel uitleg gegeven bij wat ze zagen. Tuurlijk fluister je dan tijdens een kerkdienst maar hey, who cares.
Ze hebben zich voorbeeldig gedragen en zijn helemaal fan van koffietafels. Beiden drie stukken vlaai naar binnen gewerkt. Na enige tijd en net voordat de kids het niet meer leuk begonnen te vinden heeft mijn ex ze meegenomen. Dat deed wel pijn want juist op zulke momenten wil je ze toch echt wel bij je hebben, maar we hadden als familie nog verplichtingen.
‘S avonds ben ik met mijn ouders en mijn broer naar een sushi restaurant geweest. We bedachten ons dat dit eigenlijk niet meer is gebeurd sinds we vrouwen in ons leven kregen (partner van mijn broer kon er helaas niet bij zijn) sinds 2008.
Kopje koffie?
En ineens kreeg ik uit het niets een appje van de meid die ik allang had afgeschreven in m’n leven. Ze had ergens gelezen over het heengaan van m’n opa. ‘Heel veel sterkte, als je eens een kop koffie wilt doen…’
Willem (32) schrijft terwijl hij het meemaakt. Na een 12 jarige relatie waarvan 2 jaar getrouwd zit hij nu in het scheidingsproces en geeft een kijkje in hoe hij zijn leven combineert tussen scheiden, kinderen, werk en toekomst.
Lees ook de andere blogs van Willem.
Lydia - 2 jun 2022
Dat gevoel herken ik maar al te goed. Mijn ouders waren al voor de scheiding overleden, maar vorig jaar mijn broer. Wat vond ik dat moeilijk om dit verdriet ook een plek te geven. Mijn gevoel van nu “ alleen op de wereld” en het in mijn eentje moeten rooien. Helaas heeft mijn ex totaal niks van zich laten horen na een huwelijk van 37 jaar. Onbegrijpelijk vond ik dat.