Als Jens ’s middags uit school komt, is het eerste wat hij zegt: ‘Hoe is het met Bob? Is hij zijn bed al uit?’ Soms is het antwoord ja, maar meestal nee. Ik heb met Jens te doen, ik voel me tekort schieten naar hem toe. Bijna al mijn energie gaat naar Bob momenteel.
’s Avonds eten we met z’n tweeën aan tafel, Bob zit er af en toe bij. Ik bak voor Bob gezonde muffins, bananenbrood, notencakejes, waar Jens met genoegen van meesmult. Ik kijk geregeld met hem mee als hij een comedy kijkt, iets waar ik zelf niet van hou, overhoor zijn huiswerk. Jens is zo’n supermakkelijk kind, iemand die je gauw ‘vergeet’. Hij rolt mee met de dagen, laat zich nauwelijks horen, is opgewekt en behulpzaam. Hij ziet dat ik het moeilijk heb met de hele situatie en biedt bijna dagelijks aan om iets voor me te doen. De vaatwasser leegruimen? Geen punt. Stofzuigen? Kom maar op met dat ding. Zal ik een kopje thee voor je zetten, mam?
Ik vind het aandoenlijk, ik laat het me graag aanleunen zodat hij het gevoel krijgt dat hij me echt helpt. Maar eigenlijk vind ik het zwaar balen dat hij dat soort dingen opmerkt, zich zorgen maakt om zijn broer. Ik ben openhartig tegen hem, maar vooral ook hoopvol over hoe het af gaat lopen. Dat Bob nu therapie volgt, vindt Jens ook een erg fijne gedachte. Dat die nog niet echt wil vlotten is iets waar we het maar even niet over hebben. We benadrukken vooral de positieve dingen naar elkaar toe.
Frank zie ik heel weinig. Mijn grootste kind met zijn ingewikkeld hoofd. Hij heeft besloten dat hij het liefste in zijn oude kamer blijft, bij papa, en niet meer bij mij wil slapen. ‘Maar ik kom heel vaak bij jou op bezoek hoor mam!’ belooft hij. En als Frank wat belooft, dat doet hij dat. ‘Tja, ik ben autist, dan krijg je dat,’ zegt hij daar zelf over. Ik ben trots op hem hoe hij zich staande houdt in die wereld die voor hem zo ontzettend anders is geworden. Ik vind het goed dat hij zich vasthoudt aan dingen die hem vertrouwd zijn, dat geeft rust en ruimte in zijn hoofd. Ik zie dat hij zich kan ontspannen, dat hij de situatie voor hemzelf weer onder controle heeft. Ik spreek hem geregeld via Skype, waar we vooral een beetje lollen met elkaar. Grappige plaatjes en filmpjes, nieuws over Top Gear, zijn favoriete programma. We sturen elkaar muziek, want zijn muziek vind ik prima te pruimen. Steeds als hij wat nieuws ontdekt, stuurt hij mij een Youtube-link.
Ik hou me maar vast aan de gedachte dat als hij was gaan studeren, hij misschien wel aan de andere kant van het land had gezeten, en dan had ik waarschijnlijk nog minder contact met hem gehad. Ik prijs me gelukkig met onze goede band.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen bij haar. De oudste zoon, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG