Ik heb met Frank een prettig gesprek in de auto. We zijn net samen op bezoek geweest bij zijn oma, mijn moeder, en kletsen wat over zijn toekomst. Hij heeft alle theorie-examens gehaald voor zijn vrachtwagenrijbewijs, maar voor het praktijkexamen is hij gezakt. Hij heeft net een herkansing aangevraagd, maar die laat nog twee maanden op zich wachten vanwege de zomervakantie.
‘Zou je niet eens een baantje gaan zoeken, dan?’ opper ik. Frank zucht. ‘Weet je mam, ik krijg al genoeg van dat gezeik van papa, ik heb daar niet zo’n zin in’. ‘Snap ik,’ zeg ik, ‘maar je zou iets kunnen zoeken als bijrijder, bijvoorbeeld, iets dat aansluit op wat je wilt gaan doen.’ Frank is het met me eens. ‘Maar papa wil dat ik bijvoorbeeld in een restaurant ga werken, of in een supermarkt. Dan moet ik met MENSEN werken.’ Hij zegt het met zoveel afgrijzen in zijn stem, dat ik in de lach schiet. ‘Ja joh, dat is ook niks voor jou. Maar er is vast iets te vinden dat je wel leuk vindt.’
Frank is nieuwsgierig wat ik kwijt ben aan vaste lasten, hij wil graag op zichzelf gaan wonen zodra hij werk heeft gevonden als vrachtwagenchauffeur. ‘Dan ben ik van dat gezeur ook af,’ zegt hij nogmaals. ‘Ja weet je,’ zeg ik, ‘het is papa’s manier…’ Frank maakt mijn zin af. ‘Om te laten zien dat ie het beste voor me wil. Ik weet het, daarom ga ik er ook niet tegenin. Ik laat hem maar kletsen, ik bepaal het toch zelf wel. Maar leuk is het niet altijd.’
Ik vertel hem het verschil tussen huren en kopen, wat voor verzekeringen erbij komen kijken, hoeveel hij kwijt zal zijn aan boodschappen en af en toe nieuwe kleding. Wat dat betreft is hij nogal wereldvreemd, mijn grote autistische zoon. Hij rekent mee terwijl ik vertel, en heeft daarna een exact bedrag in zijn hoofd wat hij per maand nodig gaat hebben. Het is leuk om zo over zijn toekomst te praten, en dat zeg ik hem ook. ‘Ja ik weet niet of ik eeuwig vrachtwagenchauffeur ga blijven hoor,’ zegt hij. ‘Maar voor nu wil ik het heel graag.’ En dat is fijn om te horen, hij is nog nooit ergens gemotiveerd voor geweest. Vier jaar heeft hij thuis gezeten nadat hij van school was verwijderd omdat hij onhandelbaar zou zijn. Een autistische puber in een klas van 35 leerlingen… dat was vragen om problemen. Wanhopig was hij er zelf van, had geen idee welke richting hij op moest met zijn leven. Nu heeft hij een houvast, een toekomstplan. Hij moet en zal dat examen halen, vindt hij zelf.
‘Ik ben heel blij met wat voor man je geworden bent, Frank.’ Ik geef hem een kort klopje op zijn knie. ‘Je weet wat je wilt, en gaat daarvoor. Je kent je eigen grenzen en handelt daar ook naar. Daar kan ik alleen veel respect voor hebben.’ ‘Goh, bedankt,’ zegt hij.
Ik zet hem thuis af, voor Eriks huis, en kijk hem na als hij naar binnen loopt. Van onhandelbare puber naar breedgeschouderde jongeman van 21 met een plan. Ik ben apetrots op hem.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG