Er is licht aan het einde van de tunnel, blog van Nick

Het was een dag zoals anderen in de zomer. Ik gaf mijn vrouw een kus, vertelde haar dat ik van haar hield en ging richting mijn werk. Ik had net een nieuwe baan dus vol frisse moed ging ik aan de slag. Een half uurtje na mijn aankomst kreeg ik een WhatsApp bericht binnen van mijn vrouw. Ze wilde scheiden.

De grond zakte onder mijn voeten vandaan

Het ging al een tijdje niet goed en daarvoor waren wij ook in relatietherapie gegaan, met als uitgangspunt te verbeteren wat er niet goed ging. Wij hadden inmiddels zo’n 4 a 5 sessies achter de rug en dit leek zijn vruchten af te werpen. Althans… dat dacht ik. Maar niks bleek minder waar, het vertrouwen in een goede afloop was blijkbaar weg en zij kon het niet langer aan.

Ik ben die dag eerder naar huis gegaan om te praten en een emotioneel gesprek volgde. Mijn strijdlustigheid nam het van mij over en ik probeerde met alles wat ik in mij had te voorkomen wat later onvermijdelijk bleek. De wereld stond stil, de grond zakte onder mij vandaan. Er was geen ontkomen meer aan, deze keer was het echt. Ik realiseerde mij dat mijn huwelijk echt niet meer te redden viel en dezelfde avond hebben wij aan de kinderen verteld dat wij zouden gaan scheiden.

Ik stond er alleen voor

Twee dagen later kregen wij een verschrikkelijke ruzie en liep zij letterlijk mijn leven uit.

Mijn wereld hield op te bestaan en de adrenaline nam het over, ik realiseerde mij dat mijn huwelijk echt voorbij was en ik stond er ineens alleen voor.

Samen hebben wij vier kinderen en twee daarvan wonen sinds die tijd bij mij. Niet alleen mijn huwelijk was kapot maar ook mijn gezin was verscheurd.

Depressie

Door deze ingrijpende verandering raakte ik in een depressie. Ik stond er ineens alleen voor en moest ineens een fulltime baan combineren met opvoeding en huishouding. Daarnaast moesten er allerlei praktische zaken worden geregeld en werd er druk op mij gelegd om de scheiding zo snel mogelijk definitief te maken. Tot overmaat van ramp kwam ik er enkele weken later achter dat mijn vrouw alweer een nieuwe vriend had.

Dit alles werd mij te veel en ik zakte nog dieper weg in mijn depressie. Ik verloor mijzelf volledig en had last van nachtmerries, huilbuien en paniek aanvallen. Ik zocht een toevlucht in drank en harde rock muziek, dit was mijn uitlaatklep. Tegelijkertijd verdoofde dit ook mijn emoties en stopte ik de pijn en het verdriet weg. Van die stoere vent die ik altijd was, was inmiddels niks meer over.

Ik voelde mij tot op het bot vernederd en aan de kant gezet als een stuk oud vuil, mijn zelfvertrouwen had het nulpunt bereikt.

Ik zag maar één uitweg

Ik ging nadenken over mijn nieuwe leven en ik realiseerde mij dat ik geen toekomstperspectief meer had. Mijn besluit was genomen; ik moest het heft in eigen hand nemen en mijn eigen beslissing maken. De voorbereidingen waren getroffen en ik had afscheid genomen van mijn vrouw.

Ik wilde niet meer en zag maar één uitweg; een einde aan mijn leven maken.

Achteraf gezien was dit misschien een noodkreet of misschien zelfs wel een test om te zien of zij toch nog van mij hield. Want stiekem had ik hoop dat zij mij zou komen redden en zou zeggen dat alles wel goed zou komen. Maar ze kwam mij niet redden. Ik wachtte uren lang op een reactie, of misschien zelfs wel op een auto waar zij uit zou stappen. Maar die kwam niet.

Ondertussen bleef ik doorgaan met drinken en kon ik mijn ogen niet van het mes af houden dat klaar lag op tafel. Hoe later het werd hoe erger het werd en ik was inmiddels zo dronken geworden dat ik überhaupt niet meer in staat was om iets te doen. Uiteindelijk viel ik in slaap en de volgende ochtend werd ik teleurgesteld wakker. Teleurgesteld omdat ik blijkbaar toch de moed niet had om er daadwerkelijk een einde aan te maken.

Licht aan het einde van de tunnel

Inmiddels ben ik nu een aantal maanden verder en heb ik deels geaccepteerd dat een scheiding echt niet meer te voorkomen is. Hoewel ik de depressie nog niet heb overwonnen realiseer ik mij nu wel dat er ergens aan het einde van die tunnel licht moet zijn.

Om dat licht te vinden heb ik inmiddels de eerste stappen gezet voor professionele hulp, aankomende week heb ik een intake gesprek met maatschappelijk werk.

Ik deel mijn persoonlijke verhaal omdat ik oprecht geloof dat ik niet de enige ben die hier doorheen is gegaan en ik hoop dat ik met mijn verhaal mensen kan helpen die in een soortgelijke situatie zitten.

Realiseer je alsjeblieft dat ik ook een stoere vent was en ik was altijd sterk, niemand kon mij klein krijgen. Dat dacht ik althans. Inmiddels weet ik beter.

Nick is een gescheiden alleenstaande vader van 36 die sinds de scheiding probeert zijn draai in het leven weer te vinden en zoekt naar de juiste balans tussen werk, opvoeding en huishouding. Hij kan er niet meer omheen: hij is depressief na de scheiding.

Lees ook de andere blogs van Nick.

Als je de gevoelens van Nick herkent en de behoefte hebt om met iemand te praten dan kan je altijd terecht bij de Zelfmoord preventie hulplijn, telefoonnummer 0800-0113.

Dit is een re-post.