Het is een gevoel dat ik in de gang bij de systeemtherapeut had en in de maanden erna, toen we nog zonder een relatie samenwoonden. Een gevoel dat ik nog vaak zou gaan hebben in de jaren die zouden volgen. Ik wist eigenlijk niet meer hoe ik met haar om moest gaan nu we geen relatie meer met elkaar hadden. Hoe gedraag je je naar elkaar toe? Wat deel je nog wel of juist niet meer met elkaar?
Komt het door mijn autisme?
Het komt vast door mijn autisme, maar mijn wereld is zwart-wit. Alles vertellen zoals je in een relatie doet, of niks delen als je geen relatie meer met elkaar hebt. Van dat grijze midden, details die je soms wel en soms niet meer deelt, daar snap ik helemaal niks van.
Zo woonde ik al een tijdje op mezelf, toen ik me er op betrapte dat ik elke keer als ik iets leuks had meegemaakt, iets bijzonders had ontdekt, of gewoon als er nieuwtjes waren, mijn telefoon pakte om het met mijn ex te kunnen delen.
Dat ze daar waarschijnlijk niet op zat te wachten, dat besef kwam pas veel later toen het mij op begon te vallen dat ze nooit op zulke berichtjes reageerde en ik mij afvroeg waarom, mijn dagelijkse beslommeringen zijn vaak hilarisch. Ook dat was blijkbaar veranderd, zonder dat ik daar bij stil had gestaan. Een gewoonte die ik moest veranderen.
Maar na dat besef ook de schrik toen ik ontdekte dat dat ook betekende dat ik daardoor niemand meer had bij wie ik met mijn dagelijkse nieuwtjes terecht kon, met wie ik mijn leven kon delen!
Wat deel je nog wel en wat niet meer?
We zijn inmiddels meer dan drie jaar verder, maar hoe dat nu precies moet in de communicatie met mijn ex, daar ben ik nog steeds niet achter. Zoals vandaag, ze vertelde dat ze in het weekend naar een concert zou gaan. Kan ik dan nog steeds vragen naar welk concert en met wie ze er heen gaat? Of vragen wat ze naast het concert allemaal nog meer gaat doen dat weekend?
Niet dat ik bemoeierig ben, of alles in detail moet weten, maar deel je dat soort dingen nog steeds? Of zijn dat nu juist net de details die er niet meer bij horen?
En vertel ik haar op mijn beurt nog steeds dingen over mijn werk, of wat ik allemaal heb meegemaakt in de tijd dat we elkaar niet gezien hebben? Zo ben ik ook nog steeds in behandeling bij een GGZ-instelling, vertel ik daar eigenlijk nog wat over, en zo ja, alles of gedeeltelijk? en welke details wel of niet?
De communicatie blijft verwarrend
Op een gegeven moment gaf iemand als tip de communicatie te beperken tot dingen over onze dochters. Slimme oplossing dacht ik in het begin, het maakte het een stuk overzichtelijker, maar het probleem verdween niet zo ontdekte ik later. Want als ze iets geks doen, als ik een leuke foto van ze heb gemaakt, als we leuke dingen hebben meegemaakt of als ik boos ben geweest op de een of ander, wat deel je nu wel of juist niet meer? Ik weet het eerlijk gezegd nog steeds niet, erg verwarrend!
Dus qua communicatie klooi ik op het moment gewoon wat aan, maar vraag me bij alles wel af of ik het wel of niet moet delen. Misschien dat ik daardoor te weinig deel, of soms te veel, sorry ex? Erover klagen zal ze gelukkig niet doen 🙂
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG