Nee, ik bedoel niet dubbel-leven als in een dubbele of verborgen agenda hebben. Ik bedoel: twee soorten levens leiden, sinds ik gescheiden ben. Of parallel- leven, is misschien een betere omschrijving.
Co ouderschap
Wij hebben co ouderschap, waarbij de kinderen van woensdag tot woensdag bij de één of de ander zijn. In de vakanties hebben we het zo geregeld dat de kinderen niet halfweg de week wisselen, maar de wissel in een weekend of op maandag plaatsvindt. En er daarbij ook nog op gelet dat voor en na de vakantie het gewone ritme zo smoothly mogelijk kan worden opgepakt.
In de week dat de kinderen bij mij zijn, zijn we ook echt in mijn huisje. Mijn partner schuift af en toe mee aan tafel en komt regelmatig langs voor een bakkie koffie voor de tv. Of we ondernemen wat met ons allen of gaan op familie bezoek. Maar we leven het ritme dat we gewend waren van voor de scheiding, maar dan zonder hun vader erbij.
Nieuwe partner
In de week dat de kinderen bij hun vader zijn, ben ik veel bij mijn nieuwe partner. Ik eet daar, slaap er en in het weekend gaan we vanuit mijn partners huis op pad. Door de weeks ben ik overdag wel veel in mijn eigen huis, maar dat is dus pendelen: na ontbijt spullen inladen, was mee en naar huis. Aan het einde van de dag de route andersom.
Dit doen we nu al twee en half jaar zo.
Vakantie geeft stress…
Nu komt de mei-vakantie eraan. Mijn partner, die graag in luxe baadt en het liefst 2x per jaar luxe op vakantie gaat, wil graag met mij ertussen uit. Ik voel direct stress opkomen: we hebben 2 weken meivakantie. Eén met en één zonder de kinderen. In de week dat de kinderen er zijn wil ik graag thuis kunnen zijn met ze, in elk geval niet de hele week aan het werk hoeven zijn. Mijn partner wil graag in de week dat ik geen kinderen heb er met ons tweeën tussenuit. Even tijd samen, even relaxen.
Ik ben zelfstandig ondernemer en hoewel mijn bedrijf in de stijgende lijn zit, zit ik er nog niet zo warmpjes bij dat ik het me zomaar kan permitteren even twee weken niet te werken. Stress dus! Hoe houd ik iedereen tevreden, mezelf inclusief?
Hebben jullie tips?
Maar eigenlijk gaat dit om meerdere dingen. Ik kan niet én met mijn partner apart én met mijn kinderen op vakantie, uit eten, weekendjes weg, dagjes uit. Dat zijn dubbele kosten steeds. En natuurlijk mag ik als volwassen vrouw leuke dingen doen zonder mijn kinderen. Maar ik vind het ook leuk en belangrijk om mét mijn kinderen die leuke dingen te doen. Over een enkel jaar wrikken ze zich los en dan hebben ze niet zo de behoefte meer om met mams op stap te gaan. Ik moet er nú nog van genieten!
Mijn partner is de beroerdste niet (anders zou ik er niet op vallen) en wil me prima trakteren op een weekendje luxe weg. Maar het voelt voor mij dan weer bezwaarlijk om dat aan te nemen.
Zucht. Hoe doen anderen mensen dit? Herkennen anderen mensen mijn innerlijke dilemma? Zijn er tips hoe je dit gemakkelijker kan maken voor jezelf?
Ik lees het graag!
Groetjes, Fien
Ik ben Fien, een veertiger en trotse moeder van twee pubers van 13 (dochter) en 11 jaar (zoon). Ik ben inmiddels twee jaar gescheiden. Hoewel mijn ex en ik de kinderen anders beloofd hadden is het ons niet gelukt om in goede harmonie uit elkaar te gaan. Ik vind dat zeer spijtig, dit verdienen de kinderen niet. En wij eigenlijk ook niet. Ondanks alle pijn en verdriet is dit wel een heel leerzaam proces voor ons allemaal. Inmiddels hebben we de strijdbijl begraven en zijn we in goed overleg met elkaar. Corona crisis en co ouderschap gaat ons goed af!
Daarnaast prijs ik me alweer een tijdje zeer gelukkig met een nieuwe partner. Mijn ervaringen rondom scheiden, lijden en, ondanks de beurse plekken op mijn ziel, met vertrouwen een nieuwe relatie aangaan, deel ik graag met jullie in deze blog.
Lees hier alle blogs van Fien
Tessa - 12 mei 2021
Ik ben zo’n nieuwe partner van, ik betaalde ook weekendjes weg, gewoon omdat het kon. Wie het betaalde, zijn we nu vergeten, maar de weekendjes weg staan als blije herinnering in ons geheugen. Geniet ervan. Als nieuwe partner van koos ik er ook voor om mee te gaan op de vakanties met de kinderen.
Eline - 13 mei 2021
Hallo Fien, ik ben ook zelfstandig ondernemer. Voor mij is het ook minder makkelijk om er even een paar weken tussenuit te gaan. Twee weken niet werken betekent twee weken geen inkomen, en dan moet je ook nog de vakantie betalen. Dubbele kosten, dus. Wat ik me afvraag, jij houdt nu met alles en iedereen rekening. Wat wil jij? Je wil iedereen tevreden houden, maar waar blijf jij? Je partner klinkt als iemand die jou veel gunt, dus ik zou dat gesprek eens aangaan. Waar heb jij behoefte aan? En wat is erop tegen om het wel aan te nemen als je partner je wil trakteren? Het gaat niet om het geld, het gaat erom dat je dingen voor elkaar over hebt. Ik zou zeggen: ga hierover het gesprek eens aan, en onderzoek je eigen behoeftes.
Fien - 13 mei 2021
Hoi Eline, Goeie vraag... ik weet nooit zo goed wat ik wil tot t water me aan de lippen staat van over mijn grenzen heen gaan. En dan ben ik ineens geïrriteerd, boos, tel me terug, sluit me af. Wat ik wil was lang niet belangrijk... Ik heb het er ook zéker over met mijn partner en die haalt de schouders op: geld is niet belangrijk. Maar mijn overtuiging, meegekregen van thuis: niet op de zak van een ander teren; zit diep geworteld. Waar ik kan, geef ik ook: een keer lunch, een kleinigheidje waarmee ik haar blij maak.. Tessa, bedankt voor jouw reactie. Vooral de herinneringen maken zijn denk ik wel helpend!
Eline - 13 mei 2021
Hallo Fien, dank je voor je antwoord. Dit is voor veel vrouwen heel herkenbaar, voor iedereen zorgen behalve voor jezelf. Ik gun het je dat je jezelf net zo belangrijk vindt, of eigenlijk nog belangrijker, dan de rest van de wereld. Want jij bent de enige die altijd bij je zal blijven.
Almer - 21 mei 2021
Hallo Fien, Ik voel je stress! Als ik het zo lees komt de stress vooral voort uit het niemand teleur willen stellen. Je energie staat aan op het voorzien van behoeften van je kinderen en je partner. Logisch! Maar wat als alle behoeften er mogen zijn? Ook die van jou? Dan is het belangrijk te beginnen bij wat jouw behoeften precies zijn en je er mee te verbinden. Wat wil jij? Wil jij met je kinderen + je partner apart? Wil je misschien zelfs samen maar vind je daar iets van of ben je bang dat iemand daar iets van vindt? Als je heel scherp hebt wat je het liefst wilt, lijken uitdagingen zoals tijd en geld minder problematisch is mijn ervaring. Dan regel je dat gewoon. Of je accepteert dat het niet kan en laat het los. Onderzoek ook welke angst je in de kramp zet. Waar ben je bang voor? Welke uitkomsten probeer je te vermijden? Is t teleurstelling van een ander? In hoeverre heb je daar controle op? Dit proberen is uitputtend. Je ervoor inspannen is goed, maar geef je over aan de uitkomst. Kom los van regie op de uitkomst van hoe anderen zich voelen lijkt me belangrijkste. Erken jezelf voor je goede intenties en empathie om daar wel zoveel mogelijk in te sturen. Maar niet ten koste van alles. Jij mag ook iets willen. En kies uiteindelijk wat voor jou goed voelt. Laat schuld los. Jij bent niet verantwoordelijk voor het toveren van iedereen altijd gelukkig. Veel vrouwen en vooral mama's hebben dit. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Liefs Almer
vader - 27 mei 2021
Kijk dit vind ik nu echt een leuke en herkenbare blog. Geen verwijten, geen onderhuidse sneren maar gewoon bij jezelf blijven en de oplossing bij jezelf zoeken. En een heel herkenbare zoektocht naar balans. Ik denk echt dat er geen "juiste" oplossing is. Je moet naar jezelf en je eigen behoeften kijken. Het is niet erg om wat te werken als je kinderen er zijn om wat meer tijd voor jezelf te kunnen maken. En het is ook niet erg om tegen je vriend te zeggen dat een week er tussenuit echt niet gaat lukken in de meivakantie. Wellicht lukt dit beter in een " reguliere" week. Dit is precies de zoektocht waardoor ik het als lastig ervaar om een echter connectie op te bouwen met een nieuwe vriendin. Aan de andere kant maakt die 50/50 tijd het leven ook heel erg mooi.