“Ik woon bij pappa en logeer bij mamma” is een vaste uitspraak die Inara gebruikt om haar woonsituatie te beschrijven. Hoewel menig moeder nu gaat steigeren, meld ik meteen dat Inara hier geen voorkeur uitspreekt. Elk kind leeft in zijn eigen wereld en leeft maar in één wereld. Bij een scheiding willen veel ouders dat de kinderen de ene keer in hun wereld leven en bij hun ex is een andere wereld. Maar door de ogen van een kind is dit heel vervelend. Niemand kan zomaar in twee werelden leven en waarom zou dat moeten?
De twee werelden van een kind van gescheiden ouders
Als het kind namelijk iets mee maakt bij de een, dan gaat de herinnering mee naar de ander. De blauwe plek van een valpartij is er nog steeds als het kind weer van huis wisselt. Je hebt nu een nieuwe slaapknuffel gekregen, dus die van mamma hoeft niet meer mee. Het kind denkt alleen dat hij al een slaapknuffel heeft en geen nieuwe gevraagd heeft. Kleren van de een mogen bij de ander niet gedragen worden. En dat terwijl het meisje toch echt maar één lievelingsjurk heeft. Kinderen snappen hier niets van en voelen zich vaak afgewezen als ze het verkeerde zeggen of dragen.
Nieuw leven na de scheiding
Ik snap best dat iedereen na een scheiding een nieuw leven probeert op te bouwen. En dat velen het liefst niets meer met de ander te maken willen hebben. En soms leidt dit tot een soort opbieden tegen elkaar. Wie geeft het grootste cadeau. Wie zorgt voor de grootste kamer. Wie geeft het grootste feest? Het wordt vaak een wedstrijd om de gunst van het kind. En in december zullen velen het voelen. Ouders die hun kinderen moeten missen en tegelijk er niet bij stil staan dat het kind ook zijn ouder mist. Kleren die teruggevraagd worden, omdat het anders niet meer klopt geven een kind een beeld dat er iets fout gegaan is. En zeker dat de kleren niet van het kind zelf zijn. De veiligheid van het hebben van eigen kleren en speelgoed haar je hiermee als ouder weg.
Verschillen
Dat er verschillen zijn tussen de beide huishoudens dat is geen probleem. En dat er aan de ene kant meer geld zit, dan aan de andere is een simpel feit. Maar ik hoop dat de kleren en aankleding van het leven geen verkapte wedstrijd worden waarin het kind tot jurylid gemaakt wordt. De grote van het cadeau of van de schuld die je aan gaat verteld niets over waar je hart ligt. Ikzelf luister daarom geduldig naar alles wat het kind kwijt wilt en reageer minimaal neutraal. Ik ga het kind niets ontnemen van zijn beleving. Als het blij is met het nieuwe bad bij de een, dan wijs ik niet meteen op het zwembad bij ons. En als we meer blijken te hebben dat het kind verwacht, dan wijs ik er op wat we wel hebben. De andere kant heeft immers geen inventarislijst en vooroordelen worden uitgestrooid over het kind.
Mijn persoonlijk geluk zit in het ontvangen van een bekeuring van mijn bonuskind. In zijn spel met het nieuwe bonnenboekje en badge (van € 1,95 overigens) is hij blij met iets bijzonders. En dat is niet de omvang van wat ik hem geef. Het is de interactie die ik met hem deel. Die herinnering neemt hij mee, maar hij blijft ook bij mij. En daarom zou ik dit jaar voor kerst willen dat ouders door de ogen van hun kind kijken en nadenken wat in hun belang is.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Daniel heeft een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. In 2016 gaan ze trouwen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt begin 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG