Daar lig ik dan, 01.00 uur ‘s nachts en de enige gedachte die ik heb is “hoe dan”?
Alles is nieuw
Mijn zoontjes Sven (bijna 4) en Thijs (bijna 2) liggen beiden lekker te slapen. Ik lig al anderhalf uur in bed, in een nieuw bed, met een nieuwe kast, in een nieuwe kamer…. of ja, nieuw huisje.
Alles van mezelf en de 2 jongens. Ik heb hier naar uitgekeken de afgelopen weken/maanden. Ik heb hiervan gedroomd, een feestje gemaakt van het uitzoeken van mijn eigen meubilair met de jongens en opa, maar toch voelt het anders.
De pandemie Corona heeft Nederland bereikt en we zitten in een stil land. Na nog geen 2 weken in ons nieuwe huisje te wonen ging Nederland in quarantaine.
Vanwege mijn beroep als docent mag ik de kids naar het kinderdagverblijf brengen maar de jongste is verkouden (wanneer niet?), dus samen thuis.
Ik zie dat eigenlijk ook wel zitten in het begin… samen, met 3-tjes, wennen aan ons nieuwe huis en de omgeving zonder bezoek of invloed van buitenaf. Just me and the kids…
De scheiding was een achtbaan
En nu lig ik hier en begint mijn brein met verwerken… tuurlijk gaan we nu verwerken!
Het is een achtbaan geweest, de scheiding. Ik sta er nog steeds achter, als ik denk aan intimiteit met mijn ex-partner dan heb ik daar geen behoefte aan. Als ik denk aan de ontevredenheid, chagrijnigheid en het beklemmende op het laatst, ben ik blij dat ik nu mijn eigen leven weer kan herpakken.
Ik mis haar
Maar jeetje… ik mis haar, ik mis ons als gezin en ik mis mijn leven hoe het “gewoon” ging.
Niet 24/7 maar de laatste avonden hier in ons nieuwe huisje wel ‘s avonds.
Ondanks dat ik vele momenten alleen met de kindjes was in ons huwelijk, door het ondernemen van mijn ex, voelt het nu écht als alleen.
Ik denk letterlijk: “Serieus, hebben wij het zover laten komen”?!
Alles van de afgelopen paar maanden “de scheiding” komt voorbij. Fijn….. NOT!
Vanaf onze puberteit waren we bevriend, 10 jaar relatie en 8 jaar getrouwd, 2 jonge kindjes en nu alleen in een nieuw bed, in alles nieuw én in een stil land….. let’s go!
Kersvers gescheiden en met alle ups en downs een beetje zoekende naar ondersteunende info, woorden en herkenning kwam ik op Nieuwe Stap. Ik maakte daar kennis met oude blogs waarin ik me kon vinden. Ik schrijf zelf ook veel; over de kinderen, mijn werk en de laatste tijd dus over onze scheiding. Er moet nog veel verwerkt worden maar ik heb alle vertrouwen in mezelf en de kids dus dat komt vast goed.
Mijn naam is Tess, 37 jaar en moeder van Sven (bijna 4) en Thijs (bijna 2). Beiden dus nog ontzettend jong en natuurlijk totaal niet de wens om deze jonge mannen als gescheiden mama’s op te voeden maar helaas is het zover gekomen. Sophie, mijn ex, is onderneemster en ikzelf ben werkzaam als docent. Vanuit mijn jeugd altijd in de horeca gewerkt en nog steeds geniet ik, buiten corona tijden, ontzettend van bourgondisch leven, intens lachen en genieten met lieve mensen en de kids plus natuurlijk…. dansjes doen.
Lees ook de andere blogs van Tess.
Lees ook de blogs over Corona van andere gescheiden ouders:
Coronacrisis versus scheidingscrisis, aan elke crisis komt een eind! Blog van Femke
Het zijn rare tijden, blog van stiefmoeder Tessa
Fien: hoe overleef ik corona crisis en co ouderschap
Marc blogt over de vreemde Corona tijd
Hoe Tessa als stiefmoeder dealt met Corona
Strijd met ex over opvang kinderen tijdens Corona, blog van Merel
Dealen met Corona én een vijandige situatie met ex, Astrid blogt
De Corona crisis… ik krijg er steeds meer moeite mee, blog van Femke
Stiefmoeder Kim: in crisistijd vinden we elkaar. Hoe fijn is dat?
Als samengesteld gezin in overtreding tijdens Corona, blog van Astrid
Petra - 28 mei 2020
Jeetje wat herkenbaar de achtbaan. Ik zit in de zelfde situatie. Het enige is dat ik nu bezig ben met het opknappen van mijn huis en nog bij haar woon met de kids. Ik wens je sterkte en ik geloof hoe rottig de situatie ook is je er uiteindelijk weer beter uit komt
Tess - 13 jun 2020
Thanks Petra, jij ook sterkte en dat geloof heb ik ook. Steeds meer komt de bezinking, minder twijfels en weer vertrouwen terug in jezelf, Sterkte en klus ze!
Fien - 25 jun 2020
Ik heb van de week iets heel belangrijks geleerd over rouw. Want scheiding vraagt ook rouwen. Rouw verwerk je niet. Rouw gaat ook niet in fases. Maar in taken, waarin je op en neer kunt bewegen tussen de verschillende taken. Rouw is werken. Tot je op een dag de rouw geimplementeerd hebt. Je hebt de gaten die geslagen zijn opnieuw weten te vullen, je hebt je emoties gevoeld en doorleeft. Je kunt het leven weer ten volste nemen. Mét rafelrandje...dat wel. Misschien dat dit inzicht jou/jullie ook helpt.