In het nieuws: ouders die na de scheiding naast elkaar gaan wonen als buren. Zij vertelt dat het niet makkelijk is geweest om dit te doen voor haarzelf. Echter de kinderen zijn er het meeste bij gebaat. En dat is de reden dat het hun als ouders lukt om buren te zijn. De konijnen lopen door een kleine doorgang in de schutting heen en weer. De kinderen lopen netjes om de schuren / garages van de ene voordeur naar de andere.
Emoties die jou als ouder overnemen
In de praktijk merk ik dat het voor veel ouders niet te doen is om dit op een volwassen wijze vorm te geven en het belang van hun kinderen boven dat van hunzelf te zetten. De emoties die jou overnemen als ouder tijdens de rouw na scheiding maken het nagenoeg onmogelijk om de nieuwe woonsituatie na scheiding in de nabijheid van je ex op te zoeken. Het aantal ouders dat dat doet is in mijn 20-jarige praktijk op 1 hand te tellen.
Soms zijn de intenties aan het begin goed. Ouders willen het graag goed aanpakken. Soms vanuit schuldgevoel naar hun kinderen toe met het verdriet dat daar bij hoort. Maar met het verstrijken van de tijd en de komst van een nieuwe partner vinden de verhuizingen al gauw plaats en ontstaan vaak de eerste ruzies in de ouderrelatie die daarvoor nog goed was.
De meeste ouders blijven in een kring van 30 kilometer bij elkaar in de buurt wonen. Redelijk overbrugbaar voor hen maar voor een klein kind op de fiets natuurlijk niet.
Belang van het kind bij scheiding op een zijspoor
Als kindbehartiger ervaar ik dat de positie en het belang van het kind ongemerkt, onbewust en zeker niet zo bedoeld al gauw op een zijspoor komt te staan. Iedere ouder wil uiteindelijk echt het beste voor zijn of haar kind. Maar als ouder is het door alle emoties heen erg lastig om puur vanuit de ouderschapsrol te praten. Zeker als je je ex voor je ziet, waarbij je toch wat andere overheersende gevoelens ervaart, zoals boosheid, wrok, frustratie of pure irritatie. Blijf dan maar eens vanuit ouderschap praten.
Emotionele leeftijd
Ik maak vaak voor ouders wat schetsen om ze het proces te laten zien waar ze in terecht komen en hoe hun kinderen dat kunnen ervaren. In welk deel van je brein kom je terecht als je door stress en emoties wordt overmand en naar welke emotionele leeftijd val je terug.
Parentificatie, het kind wordt ouder
Met dit plaatje maak ik duidelijk dat het kind opeens zichzelf ouder ziet dan zijn ouders. En logischerwijs vaak zinvolle opmerkingen gaat maken zoals:
- STOP met ruzie maken.
- Waarom doen jullie zo kinderachtig?
- Als je grappige woorden gebruikt bij ruzie wordt het veel makkelijker.
- Waarom doe jij zo tegen papa of mama? Huh?
Immers: de leeftijd van 3-4 jaar kenmerkt zich onder meer door het welles en nietes spel, door het willen bezitten (dat is van mij) en van vriend of vijand (ik wil niet met jou spelen). Kleine elementen die we dan opeens zien terugkomen zonder dat we dat natuurlijk als ouders willen of herkennen.
Kinderen zijn op dat moment in staat om ouders terecht te wijzen of met verbazing te kijken naar hoe het gedrag van hun ouders verandert. Zij zien dat hun ouders blijven hangen in de emotie. Ik merk helaas ook dat ouders te lang blijven hangen in deze rol en dat kinderen met de gevolgen te maken hebben. Parentificatie, zichzelf schuldig voelen over de scheiding, het weer in orde willen brengen en gaan zorgen voor broertjes en zusjes. Ze nemen taken op zich die ze niet op zich horen te nemen.
Rouwverwerking na scheiding
Tijdens de kindbehartigerstrajecten maak ik kinderen hiervan bewust en leggen we deze taken weer bij de ouders neer met behulp van het spel: Het Mattenspel-Niet Jouw Taak.
Met ouders ga ik in op de rouwverwerking na scheiding. Ik ga samen met hen verkennen waar in de emotieval ze zich bevinden. Hoe zou de gewenste situatie er uit kunnen zien. En hoe kunnen ze de eerste stappen zetten naar deze gewenste situatie.
Veel ouders zijn daarna in staat om als ouders met elkaar te overleggen. Maar naast elkaar wonen?
Helaas kinderen van mijn praktijk en in Nederland: dat is maar voor weinigen van jullie bestemd en dat is de realiteit.
Marjolein Bruinenberg
REAGEER OP DEZE BLOG