Er is een dingetje dat ik erg graag wil rechtzetten. Om maar met de deur in huis te vallen. Mede omdat ik blog en daarmee wat openlijk praat over mijn leven na de scheiding en als co-ouder, krijg ik bovengemiddeld veel reacties. Veel daarvan gaan er over dat ik het goed geregeld heb. En dat ik geluk heb dat een aantal zaken vallen, zoals ze vallen. Maar misschien is het tijd dat ik eens eerlijk een toelichting geef.
Niet makkelijk
Niets aan mijn scheiding of de eerste periode daarna zou ik als makkelijk willen omschrijven. Ook mijn scheiding was een groot conflict waar ik geraakt ben in mijn zwakste punten. Mijn hele leven stond op zijn kop. En omdat mijn inkomenssituatie ook 100% veranderd was, stond werkelijk mijn hele leven op zijn kop. Financieel had het niet op een slechter moment kunnen komen. En als overlever van een vechtscheiding is het emotioneel niet makkelijk als je kinderen net zo oud zijn als ik toen was. En sterker nog, ik heb geen liefhebbende ouders die me willen bijstaan met raad en daad. Mijn ouders zijn blijven hangen in hun eigen leven en willen niet de problemen van mij erbij.
Hard werken
En toch ben ik er – tot nu toe – uitgekomen. Dat is echter geen geluk. Dat is hard werken. Dat is doelen stellen. Dat is harde keuzes maken. Dat is op momenten jezelf wegcijferen en op andere momenten scherpe grenzen stellen. Het is accepteren dat je fouten maakt en de uitkomst van deze fouten accepteren. Het is in feite erg veel huiswerk doen. Elk detail heb ik moeten uitzoeken. Met betrekking tot de scheiding en tot de kinderen als eerste aandachtspunt. Maar ook de financiële situatie en toekomst van mij.
Van onbewust onbekwaam naar bewust bekwaam
In mijn werk maak ik stelselmatig gebruik van een kwadrant van bekwaamheid. Je bent bekwaam of onbekwaam. En tegelijk ben je er bewust van of niet. En zo heb je een viertal opties. Professionals zijn vaak bewust bekwaam. Je weet wat je moet doen en je kent je grenzen. Je verborgen talenten zitten het het vakje onbewust bekwaam. Als je onbewust onbekwaam bent, dan zit je in de ontkenning. Veel bestuurders leiden aan deze aandoening. Ze nemen besluiten over zaken waar ze geen verstand van hebben. Om wat te kunnen leren dien je bewust onbekwaam te zijn. Pas als je accepteert dat je zelf iets niet (voldoende) weet, dan ben je in staat om te groeien en bewust bekwaam te worden. Met nadruk op zelf.
Ik ben me heel erg bewust van mijn onbekwaamheid rondom mijn scheiding en de periode daarna. En één voor één heb ik de uitdagingen opgepakt en ben gaan werken aan mijn eigen opleiding. Met behulp van anderen heb ik voldoende kennis opgedaan om beslissingen te kunnen nemen. En als iets niet werkt, dan heb ik het bijgesteld. En als iets buiten mijn macht ligt, heb ik het geaccepteerd. De mening van velen heb ik bruikbaar gemaakt voor mijn situatie. Waar nodig maak ik gebruik van andere professionals. Hun bewuste bekwaamheid heb ik nodig om zelf bewust bekwaam te worden.
Kennis van anderen
Het puntje van vandaag is dus dat het oplossen van het drama wat een scheiding altijd is, niet vanzelf gaat. Je hebt geen geluk nodig. Je hebt inzicht nodig. Je hebt kennis van anderen nodig. Een website als nieuwestap is daar een goed startpunt voor. Je bent namelijk niet de enige. En je bent ook niet zo alleen als een scheiding je in eerste instantie maakt. Het begint met verwerking. Je gaat verder met accepteren van hulp en je eindigt met een nieuw leven. En daar zoek je de juiste bouwstenen bij.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april verschenen en verkrijgbaar bij de betere boekhandel.
REAGEER OP DEZE BLOG