Dagboek van Daniel, Wanneer stopt de zorgplicht?

Een van de lastigste zaken van een scheiding is de doorlopende lange wachtstand. Het besluit om te scheiden leeft eerst in het hoofd van één persoon. Als de bom gebarsten is, is het eerste gevecht een ongelijke. Eén van de twee moet snel aanhaken en wordt gedwongen om versneld het rouwproces in te gaan. Emotioneel is dat niet goed, maar tsja wie heeft er een oplossing? Dit is de bron van de meeste vechtscheidingen. De analytische ik begrijpt de beslissing van mijn ex-to-be wel. Het had allemaal wel anders gekund (eerder, opener, eerlijker, …), maar ik plaats dat nu in het bakje ‘redenen dat we gaan scheiden’. En daar kan een deksel op. Hoewel scheiden een gerechtelijke procedure is, is het geen rechtszaak waar je gelijk kan krijgen. En mijn grootste advies aan iedereen die met een scheiding te maken krijgt. Alsjeblieft, probeer ook geen gelijk te krijgen.

In ons huwelijk waren echter ook zaken die wel goed waren. Veel van die zaken wil mijn ex-to-be graag behouden. Met de kinderen in de hoofdrol aan de ene kant. Aan de andere kant de originele vriendschap die we hadden. De vriendschap is handig, zo niet noodzakelijk om het eerste – de kinderen – voor de lange termijn goed te blijven doen. Mijn ex-to-be en ik zijn niet zo naïef om te denken dat dit zonder inspanning gaat. Of zonder spanning. De vraag is waar die spanning heen moet. De beslissing is dan wel genomen, maar het huishouden gaat gewoon door. Je komt elkaar op dagelijkse basis tegen. Je moet afspraken maken en nakomen. De onderhandelingen over beider toekomst beginnen ook. Mijn ex-to-be en ik zijn daar – zoals te lezen in de andere blogs – goed doorheen gekomen.

En dan begint een nieuwe fase van wachten. Het gevoel van verlies geeft ook ruimte aan hoop op nieuwe dingen. Een kans om de bladzijde om te slaan en een nieuwe weg in te gaan. Dat is het gevoel waar iedereen naar op zoek zou moeten gaan. Naar voren kijkend en niet naar achteren. Maar kan dat wel? Nou, nee. In mijn geval blijkt dat niet te mogen. Begrijp me goed. Mijn ex-to-be wil graag dat ik verder ga. Ten dele dat zij zich dan minder schuldig voelt over wat ze mijn ‘aangedaan’ heeft. En ten dele dat zij dan makkelijker ook verder kan. Ik hoop dat de tweede reden zwaarder weegt en dat ze de eerste snel los laat. We hebben elkaar immers niets aangedaan. Het had allemaal anders kunnen zijn, maar – simpelweg gezegd – dat is niet zo. Onze beider acties hebben ons geleid naar dit punt en dat was het dan. De rest is geschiedenis.

Met name anderen houden het splitsen nu zo lang mogelijk tegen. Bedrijven met zakelijke belangen willen hun geld zien en zolang we getrouwd zijn, kan dat bij beiden. Onzin natuurlijk, maar ja, wat zal ik zeggen. Onze omgeving van vrienden, familie en kennissen hebben soms ook moeite met aanhaken. Redenen worden besproken, met name als we er niet bij zijn. Een schuldige wordt aangewezen en op de een of andere manier blijk ik dat te zijn. En dan vele malen de vraag beantwoorden “Is er echt niets aan te doen?”. Vervelend is dat ‘men’ ons indeelt in een sterke en een zwakke partij. Mijn ex-to-be is de zwakke partij (volgens ‘men’). Iemand zei letterlijk tegen me dat ik moest zorgen dat mijn ex-to-be een nieuwe woning kreeg en de benodigde verklaringen. Dan zou ik pas verder kunnen met mijn leven. Dat vind ik nogal onzinnig.

En wel om twee redenen.

1. Mijn ex-to-be moet op eigen benen (gaan) staan. Of ze dat wel of niet kan is niet relevant. Ze is geen kind van me die het huis uit gaat. Ze is een volwassen vrouw die besloten heeft dat ze niet langer getrouwd wil zijn. Dus, en dan bedoel ik echt dus, moet ze zelf ontdekken en leren hoe zaken werken. Een volwassen vrouw (m/v) kan best om hulp vragen en als ik die kan geven, zal ik dat niet nalaten.

2. Ik hoef mijn leven niet langdurig op pauze te zetten totdat (‘ooit’) mijn ex-to-be alles op orde heeft. Wie van ons heeft überhaupt alles op orde? Vanuit mijn werk heb ik een allergie voor het woord alles. Het zegt namelijk niets, maar de eigenaar van het woord kan dus ook alles eisen en heeft altijd gelijk. Daarom zegt een hoge bestuurder altijd dat hij niet alle informatie had en daarom een foute beslissing genomen heeft. Ik vermijd het woord in dit soort contexten. In alle gevallen is het beter om grenzen beter te definiëren en eindig te maken. Die vlieger kan dus niet opgaan.

Ik ben van mening dat het denken in sterk en zwak, hoe onbewust ook, slecht is. Mijn ex-to-be wordt onnodig klein gehouden. En ik wordt te veel lastig gevallen met zaken die ik niet meer op hoef te lossen. Zelfs als een beslissing van mij onbedoeld nadelige gevolgen heeft voor haar, dan is dat jammer. Omgekeerd gebeurt ook, maar dat wordt haar – als zwakkere partij – natuurlijk meteen vergeven. Ik zou beter hebben moeten weten en mijn ex-to-be weet niet beter. Simpelweg onzin. Ik doe daar niet aan mee. En mijn ex-to-be ook niet. En oeps, we zijn het zomaar ergens over eens. Als vrienden dit keer.