Doe mij maar een reparatiesetje voor het hart,
was het maar zo eenvoudig….
Regelmatig heb ik ouders die aangeven dat ze willen scheiden maar gaandeweg de gesprekken blijkt dat ze toch nog veel voor elkaar voelen. Hoe begeleid je dat proces? En waar te beginnen want er was al van alles voor de scheiding in gang gezet.
Wat kenmerkt die gesprekken dat mensen opeens beginnen te twijfelen? In de scheidingsbegeleiding sta ik altijd stil bij de geschiedenis van elke ouder afzonderlijk. Dan komen er verhalen op tafel die de ander wel weet, maar toch net even in een ander perspectief komen te staan. Ik zoom in op specifieke gebeurtenissen van een ieder en haal dan de beleving van die gebeurtenis naar voren.
Mildheid
Zo was er laatst een man die nu in ziet hoe zijn rebelse puberteit niets anders was dan een manier van overleven in de situatie dat zijn moeder ernstig ziek werd en zij er alleen voor stond met haar drie puberzonen. Zijn instinctieve beweging is die van weggaan en zich onttrekken aan verantwoordelijkheid als er spanning in zijn gezin van nu is. Toen als jongen van 14 was dat de beste optie, hij heeft zichzelf beschermd om maar niet de pijn van de eenzaamheid te voelen. Met dit inzicht kon hij nu zien dat hij als vader eigenlijk dezelfde beweging maakt als die jongen van toen.
En zijn vrouw kon het begrijpen waarom hij zich in eerste instantie aan elke verantwoordelijkheid onttrekt. Dat ‘ontschuldigde’ hem in haar ogen en daardoor kon ze milder naar hem kijken.
Omgekeerd gebeurde hetzelfde: zij schetste haar geschiedenis en hoe zij daarin overleefd heeft met een vader die strakke spelregels hanteerde over wat wel en niet in huis geoorloofd was. Zij is ook op een bepaalde manier ‘onder water gegaan’ in haar puberteit door niks meer te delen. Ook toen het niet goed ging met haar eerste vriendje durfde ze niet thuis te komen met die nare ervaringen. Toen er vele jaren later iets heftigs gebeurde met een collega, kon ze de betekenis daarvan niet delen met haar man. Hij voelde zich toendertijd buitengesloten en zo zijn er meer momenten in hun relatie waarin de verwijdering onbedoeld is ontstaan. Door dit zo met elkaar te delen snapten ze waardoor ze zo geraakt werden in de instinctieve beweging van de ander en kwam er weer wat meer ruimte naar elkaar. Ze zagen elkaar weer met andere ogen.
Naar ‘de hitte’ toe bewegen
Als coach loop ik in zo’n begeleiding op eieren. Beide ouders zijn in de relatie vaak gekwetst maar in het langslopen van elkaars geschiedenis krijgt compassie of mildheid een voedingsbodem. Die mildheid is in alle opzichten van belang: zowel bij het op een goede manier uit elkaar gaan alsook als startpunt voor een hernieuwde kennismaking.
Het vergt de nodige moed van ouders om de kwetsuren uit de relatie uiteen te rafelen en echt naar ‘de hitte’ toe te bewegen, dat je je uitspreekt wat je zo raakt en wat je onderliggende behoefte is.
Die behoefte gaat vaak over erkenning en gezien willen worden, kunnen zijn wie je bent. Als ze die onderliggende behoefte uitwisselen, komt voorzichtig de intimiteit weer terug in de relatie.
Cécile Schlangen
REAGEER OP DEZE BLOG