In vriendschappen vind je het belangrijk om het de ander naar de zin te maken. Je komt eigenlijk standaard met een cadeautje aanzetten, ook als iemand niet jarig is. Of je staat als eerste op als iets georganiseerd moet worden, of als iemand om hulp vraagt. Je vindt het vanzelfsprekend dat je voor de ander klaarstaat, ook als dat ten koste gaat van jezelf, want het gaat jou erom dat iedereen tevreden is. Familie, vrienden, collega’s, ze kunnen eigenlijk altijd bij je aankloppen, want jij doet het graag. Je vindt het fijn dat ze je zo belangrijk vinden.
Moe of leeg gevoel
Maar vaak heb je achteraf een moe of leeg gevoel. Het kost best wat energie om in de gaten te houden of iemand nog iets nodig heeft. Je merkt dat anderen jouw naam vanzelf noemen als er iets geregeld moet worden. Het lijkt wel normaal dat jij als eerste gevraagd wordt. En ook al wil je liever een keer nee zeggen, je hoort jezelf alweer ja zeggen. Je weet dat je er weer moe van gaat worden, maar er wordt nu eenmaal het een en ander van je verwacht. En dus ga je er weer voor.
Die moeheid, dat lege gevoel achteraf gaan steeds meer op je drukken. Je wil dit graag veranderen, maar hoe zorg je dat je mensen niet teleur gaat stellen, en dat het je geen vriendschappen gaat kosten?
Altijd klaar staan
Zo kwam Anneke mijn praktijk binnen. In haar werk was zij vaak degene die riep ‘Dat regel ik wel!’ als er iets gedaan moest worden. Ze vond het fijn om zo klaar te staan, maar het resultaat was dat ze vaak over moest werken om alles af te krijgen. En in het weekend was ze doodmoe, geen energie voor leuke dingen. Ook vriendinnen wisten haar altijd te vinden als er iemand naar het ziekenhuis moest, of als ze tegen haar aan wilden klagen. Anneke stond immers altijd klaar. Zelfs in haar relatie draaide alles om de ander, en was ze zichzelf kwijtgeraakt.
Je jeugd
In een aantal gesprekken hebben we gekeken hoe dat gedrag bij haar is ontstaan. En zoals zo vaak kwam dat voort uit haar jeugd. Ze had liefhebbende ouders, dus voor haar was dat een ongewone conclusie. Een jeugdtrauma, daarvoor moet er toch iets heel erg zijn gebeurd?
Het antwoord is nee. Aanpassingsgedrag kan heel goed ontstaan in een liefdevol gezin, waar ogenschijnlijk niets mis is. Misschien had je ouders die zo vaak aan het werk waren, dat er voor jou geen echte aandacht was. Je was immers zo’n makkelijk kind. Of je had een broer of zus die veel aandacht vroeg, waardoor jij ervoor zorgde dat je ouders zich om jou geen zorgen hoefden te maken.
Zo werkte het ook bij Anneke. Haar ouders runden een eigen bedrijf dat veel tijd en energie vergde, Anneke had geleerd zich rustig te houden, want papa en mama waren vaak moe van het werk. Dus had ze een antenne ontwikkeld voor hoe de mensen om hen heen zich voelden, om te zorgen dat die het naar hun zin hadden. Ze zorgde voor haar jongere broer als ze uit school kwamen, omdat hun moeder druk was met de winkel, al deed die wat ze kon.
Aan de slag
Door terug te gaan naar de kleine Anneke van toen en haar de aandacht en bevestiging te geven waar ze behoefte aan had, slaagde de grote Anneke erin om die bevestiging niet meer in de buitenwereld te zoeken. We deden oefeningen en geleide meditaties, ze kreeg huiswerk mee om hiermee aan de slag te gaan.
Ruimte voor jezelf
Zo kon ze leren om voor zichzelf op te komen. Ze is het gesprek aangegaan met haar leidinggevende, om haar werklast te verminderen. Met haar partner heeft ze nu beter afspraken over de verdeling van de huishoudelijke taken, en ze heeft geleerd om zich uit te spreken naar hem toe over wat zij graag wil. Het was een lange weg, maar ze is blij met wat ze heeft bereikt. ‘Ik heb eindelijk ruimte voor mezelf,’ zei ze bij ons laatste gesprek. ‘Dat had ik nog nooit gevoeld.’
Herken jij jezelf in Anneke? Neem vrijblijvend contact met me op, ik help je hier graag mee.
Hartelijke groet,
Desirée
Codependentie-coach
Klik hier om mijn boek ‘Einde aan de Duisternis’ te bestellen.
REAGEER OP DEZE BLOG