Anders dan de titel doet vermoeden, vormen mijn grote liefde en ik geen samengesteld gezin. Althans, niet in de feitelijke, juridische, ambtelijke, katholieke of willekeurig welk instituut er iets van wil vinden -zins des woords. Mijn vriend woont in Amsterdam, ik in Utrecht en beide hebben we co-ouderschap over kind(-eren) in de (nog net) basisschoolleeftijd. Samenwonen is praktisch gezien dus niet haalbaar.
Toen de coronacrisis net begon, hing de totale lockdown een aantal weken als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Want als dat zou gebeuren, zou mijn vriends zoon bij hem blijven en mijn dochter bij mij. Goed geregeld in de zin dat we beide gezelschap zouden hebben. Het soort gezelschap waar ik met heel mijn hart zielsveel van hou.
Ik ben ook maar een mens
Maar ook gezelschap dat iedere dag een andere smoes zou bedenken om in het grote bed te mogen om vervolgens overdwars tegen me aan te kruipen. Lekker, maar ook daar lig ik niet iedere nacht op te wachten. Het zou dus simpelweg betekenen dat mijn vriend en ik elkaar nu al zo’n acht weken niet hadden gezien.
Ik weet het; we zijn relatief jong en hebben nog een heel leven voor ons. Hoeveel schrijnender zijn de situaties van ouderen in verpleeghuizen die wegkwijnen of situaties waarin geliefden om willekeurig welke andere reden elkaar niet kunnen zijn. Maar ik ben ook maar een mens en vond mezelf met het vooruitzicht de liefde van mijn leven weken niet te kunnen zien, simpelweg zielig.
Gelukkig is het er niet van gekomen. Vriendlief en ik maken van de kinderloze dagen gretig gebruik om bij elkaar te zijn, waarbij het coronaproof ritje (want alleen in auto) van Utrecht naar Amsterdam en vice versa als welkom uitje wordt ervaren. We doen verder niks. Blijven thuis, gaan alleen naar de supermarkt en houden 1.5 meter afstand tot andere mensen. Het kabinet vraagt, wij draaien.
In overtreding!
Tot ik me eens ging verdiepen in de plaatselijke noodverordening. En bleek dat de eerder door mij aangemerkte definitie van huishouden – de niet van tafel en bed gescheiden echtgenoot, geregistreerde partner of andere levensgezel en ouders, grootouders en kinderen– aangevuld was met ‘het woonachtig moeten zijn op één adres’. Oké, ook die had ik kunnen bedenken als je sec naar de term huishouden kijkt. Maar mijn vriend is in alle opzichten al een aantal jaren mijn levensgezel. Staat als noodnummer genoteerd bij mijn werkgever. Staat in mijn testament. Hoe meer levensgezel wil je het hebben?
En dan opeens dringt tot me door dat we al 8 weken in overtreding zijn. Dat als we als samengesteld gezin in het park zitten, we officieel 1.5 meter afstand tot elkaar moeten houden. Dat we sowieso met één persoon teveel zijn. Dat onze kinderen nog wel met elkaar mogen stoeien maar binnenkort niet meer omdat een van hen 12 wordt. Dat ik mijn vriends zoon geen knuffel mag geven. En mijn vriend mijn dochter niet meer mag kietelen. Dat ik niet lekker tegen m’n eigen vriend aan mag zitten in de openbare ruimte. Dat houden van in Nederland dus ook een overtreding kan zijn.
Nou zal de soep -zolang we ons netjes gedragen- niet zo heet gegeten worden. Maar ik hoor ook verhalen van overijverige BOA’s. Die de geldende regels heel strikt interpreteren en zouden kunnen bedenken dat een samengesteld gezin dat toevallig niet samenwoont, officieel in overtreding is.
Begrijp me niet verkeerd; ik zie het belang van tegengaan van de verspreiding van corona. Maar wat is het verschil met een samengesteld gezin dat wél samenwoont? Waarvan ook niet iedereen op één en hetzelfde adres staat ingeschreven? En waarvan de kinderen straks weer naar hun vader of moeder gaan en in eenzelfde smeltkroes van samengestelde familieleden terechtkomen? En dus net zo goed het virus kunnen verspreiden? Dan moet je als overheid het principe samengesteld gezin gewoon tijdelijk verbieden.
Nederland anno 2020. We gaan heel erg met onze tijd mee. Maar hier is oprecht niet over nagedacht.
Mijn naam is Astrid, ik ben 49 jaar en super-trotse moeder van een dochter van 10. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in meer dan goede harmonie. Maar na die 1.5 jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland. Hoewel ik niet begrijp waarom we het als volwassen mensen zover hebben laten komen, en ik oprecht mijn stinkende best heb gedaan het tij te keren, ben ik nu klaar met vechten voor een goede verstandhouding. It takes two to tango……
Lees ook de blogs over Corona van andere gescheiden ouders:
Coronacrisis versus scheidingscrisis, aan elke crisis komt een eind! Blog van Femke
Het zijn rare tijden, blog van stiefmoeder Tessa
Fien: hoe overleef ik corona crisis en co ouderschap
Marc blogt over de vreemde Corona tijd
Hoe Tessa als stiefmoeder dealt met Corona
Strijd met ex over opvang kinderen tijdens Corona, blog van Merel
Dealen met Corona én een vijandige situatie met ex, Astrid blogt
De Corona crisis… ik krijg er steeds meer moeite mee, blog van Femke
Stiefmoeder Kim: in crisistijd vinden we elkaar. Hoe fijn is dat?
Anoniem - 20 mei 2020
herkenbaar! Wat ik ook niet zo goed snap is dat je maar met 1 vaste (lat)relatie sex mag hebben maar als hij vervolgens bij jouw gezin in de auto zit een bekeuring van €390 kan krijgen. Hoe krom is dat!!!
Sandra - 20 mei 2020
Wat denk je van een lesbische relatie hebben met kinderen uit een hetero relatie. Helemaal ingewikkeld om de term huishouden.