Dagboek van Daniel, En nu voor het eggie

En zonder waarschuwing zijn we opeens in een nieuwe fase aanbeland. Mijn ex-to-be kreeg de sleutel van haar nieuwe woning. Trots, (hoop ik dan maar) WhatsApp-te ze me een foto van de sleutels. Op zich een beetje nutteloze informatie. Dat we gaan scheiden was al bekend. Dat ze vervolgens een woning ging zoeken is logisch. Dus dat er op een gegeven moment een huurcontract en de uitreiking van de sleutels volgt, is voor mij als rationalist niet spannend. Maar voor mijn ex-to-be waarschijnlijk wel. Ik kan me voorstellen dat het eerste moment dat ze alleen rondkeek in de kale flat tevens een moment van bezinning was. Ik weet dat niet overigens, ik denk dat. Toen ik vele jaren geleden, ruim 20 jaar, in mijn nieuwe flat stond was dat speciaal. Ik hoop voor mijn ex-to-be dat het gevoel van aanstaande – en relatieve – vrijheid de boventoon voert. Ik kom daar, denk ik, nooit achter.

Dit is natuurlijk wel het moment dat de scheiding erg fysiek wordt. Ons huis wordt mijn huis en haar huis is een feit. De plannen voor de transitie kunnen van start gaan. Die hebben we klaar. Eerst een periode dat mijn ex-to-be haar huis op orde kan brengen. Dan kunnen de meiden gaan logeren en – als alles volgens plan gaat – gaat het definitief in. Dit alles zal wel gaan lukken, gezien de routine die we nu al draaien. Mijn ex-to-be en ik slapen zelden meer in hetzelfde huis en de kinderen weten en accepteren dat al. Ze hebben berusting dat of mamma of pappa aanwezig is. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Gevoelsmatig ligt het moeilijker. Het besef dat ons huis niet meer bestaat. Er moeten weer twee eigen huizen komen. Voor mijn ex-to-be zou je denken dat het makkelijker is. Zij krijgt een huis dat niet ‘besmet’ is met mijn aanwezigheid. Alles daar is van haar. Er zit niets van mij bij. Ik blijf achter met een huis vol herinneringen en een halve inboedel. Die mag ik op eigen kosten aanvullen. De hulp gaat naar het nieuwe huis. Want mijn ex-to-be heeft immers ‘alles’ nog nodig. En ik ben dan tweede rang. “Jij blijft er toch wonen?” krijg ik vaak te horen. “Als jouw ex-to-be het niet nodig heeft.” is een vervelende tweede. Zolang de inboedel nog niet verdeeld is en mijn ex-to-be nog in ons huis slaapt om voor de kinderen te zorgen kan ik nog niet verder om van ons huis mijn huis te maken.

De boedelscheiding gaat daarom nu ook echt van start. Een ongelijkheid en verschil komt nu tot uitdrukking. Mijn ex-to-be krijgt vanzelf behoefte om ‘haar’ spullen mee te nemen. Ik krijg de behoefte om ruimte te maken. Tot nu toe bleven de spullen waar ze waren, voor beider gebruik. Nu hebben we te maken met iets wat heet een onverdeelde inboedel. Waar dat op neer komt is dat alles blijft staan totdat we gezamenlijk besloten hebben hoe het verdeeld gaat worden. Dit exclusief persoonlijke zaken uiteraard. En na de peildatum aangeschafte zaken. De ongelijkheid zit in het voorlopig gebruik van de spullen. We gebruiken ze, maar kunnen er niet vrij over beschikken. In feite heb ik toestemming nodig voor mijn eigen spullen. En mijn ex-to-be heeft toestemming nodig om spullen mee te nemen naar haar nieuwe woning.

Dat werpt de nodige wrevel op. “Dit is toch ook nog mijn huis.” galmt door de keuken. Ik frons en trek een noodzakelijke streep in het zand. Niet omdat ik dat wil, maar omdat de feiten ons nu inhalen. Samengevat is het antwoord simpelweg nee. Het huis wordt toebedeeld aan mij en dat is dat. Er was al geen weg terug en de weg splitst zich nu hard. Ik moet opkomen voor mijn eigen belang. Enige grip en controle is vereist. De confrontatie is daar. Mijn ex-to-be lijkt op een student die iets te veel boodschappen uit de koelkast gehaald heeft. Ik lijk op de strenge ouder die gaat uitleggen dat alles geld kost en dat ik geen geldboom heb. Mijn ex-to-be is natuurlijk geen kind dat het huis uit gaat. Er daar zit een behoorlijke adder onder dit gras. Zolang mijn ex-to-be van haar nieuwe huis geen thuis heeft gemaakt is ze overal te gast. Op dit moment heeft ze geen thuis. En ik ben bang dat deze fase zo hoort in het vervelende proces dat scheiden heet. We proberen het zo veel mogelijk in goed overleg te doen, maar pijnloos gaat het niet. En dit is het eerste echte punt waar ik mijn ex-to-be niet mee kan en wil helpen. Dat deel is nu haar leven geworden. De mijne gaat langs een ander en nogal verrassend pad. Maar wellicht later meer daarover.