En een week later staat alles weer op zijn kop…
Na een goed gesprek zet ik een punt achter mijn beginnende relatie met Alex. Hoe goed en vertrouwd het de afgelopen maanden ook voelde, het blijkt dat we elk een andere invulling gaven aan de term ‘exclusiviteit’. De deuk in mijn hart doet een paar dagen gemeen pijn, en ik vertel de jongens waarom ik van slag ben. Bob geeft me een dikke knuffel en zegt: ‘Ach, hij was toch lelijk’. Ik schiet gelijk in de lach. Ik hou van zijn humor. ‘Maak je om mij maar geen zorgen,’ zeg ik. ‘Over een paar dagen doe ik weer normaal, hoor’. ‘Natuurlijk maak ik me wél zorgen,’ zegt Bob. Ik probeer mijn tranen zoveel mogelijk voor hem en Jens te verbergen, maar dat lukt maar half.
Gelukkig heb ik veel vriendinnen bij wie ik uitgebreid uit mag huilen. Ik sta mezelf toe een paar dagen te treuren en zet er dan een dikke, vette streep onder. Een van mijn vriendinnen zegt: ‘Je mag om van alles huilen, maar nooit om een vent. Hij is je gewoon niet waard. Je bent zo’n leuke, mooie, intelligente, grappige vrouw. Het is een sukkel dat ie jou laat lopen’. Dat helpt.
Jens is naar de open dag geweest van de studie van zijn keuze, en komt enthousiast thuis. Hij heeft ook de stad verkend, hij heeft zin om er te gaan wonen. Het klinkt allemaal heel leuk en positief, maar ik vraag me af of hij wel beseft dat zijn studie behoorlijk pittig is. Dat hij niet meer tot diep in de nacht kan gaan zitten gamen, dat hij zal moeten werken om mee te betalen aan alle kosten, dat hij niet zomaar terug kan vallen op mijn praktische hulp als hij 200 km verderop zit. Gelukkig duurt het nog ruim een jaar voordat het echt zover is.
Bob heeft intussen een lang gesprek met zijn therapeute gehad. Over zijn medicatie, zijn dagindeling, eetpatroon, toekomstplannen, opleiding… zo’n beetje alles. Hij komt doodmoe weer thuis, met de opdracht zijn dagritme geforceerd op de rit te krijgen. ’s Morgens om 9 uur opstaan, ’s avonds op een normaal tijdstip naar bed.
Ik ben blij met dat advies, want in mijn eentje krijg ik hem niet zover. Hij is steeds zo moe. Maar nu mag hij ook overdag niet meer gaan slapen. Het kan nog maanden duren voordat die moeheid over is. En dus heeft Bob besloten te stoppen met zijn opleiding. ‘Het is me nu te veel,’ zegt hij. ‘Het gaat me niet lukken om dit jaar nog te halen, en ik wil liever een jaar vrijaf nemen om te gaan werken en te bedenken wat ik daarna wil doen.’ Nu is het mijn beurt om mijn armen om hem heen te slaan. ‘Wat je ook doet, ik steun je. Ik vind het verstandig om even pas op de plaats te maken, die opleiding loopt niet weg. Je gezondheid is nu belangrijker’.
‘Je ziet ertegenop, hè?’ vraag ik. ‘Elke ochtend verplicht je bed uit. Het zal best een hele opgave worden, maar het is nodig.’ Hij knikt en zucht diep. ‘Ik help je wel,’ beloof ik.
Af en toe lijkt het me zo fijn om een fast-forward-knop voor het leven te hebben. Even een kijkje neme in de toekomst, kijken hoe het er dan aan toegaat. Zodat je weet dat alles weer goed komt. Ik vertel het mezelf en de jongens heel regelmatig: het komt allemaal in orde. En als ik het maar vaak genoeg zeg, dan ga ik het misschien wel geloven ook.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG