Buitenshuis heersen op dit moment een coronacrisis, een kabinetscrisis en rellen. Hier in huis beginnen de spanningen ook op te lopen.
Spanningen
Alleen maar thuiswerken, een puber die ook weer volledig naar online onderwijs is geswitcht en een man die ook volledig thuis is. Ik vind het best veel.
Ontspannen lukt matig. Buiten de deur probeer ik met vrienden af te spreken, een wandeling buiten zou toch wel moeten kunnen. Maar veel van mijn vrienden wonen in andere steden. Zij willen liefst nu ook hun bezoek tot een minimum beperken en zij hebben (veelal nog echt jonge) kinderen (met thuisonderwijs). Ook hebben zij net als ik een baan die het uiterste vergt.
En dan heb ik ook nog mijn interne processen. Oude wonden die worden open gereten, oude situaties die opnieuw bekeken moeten worden, proberen in nieuw perspectief plaatsen. Maar gelukkig ook nieuwe rondes en nieuwe kansen!
Loslaten
Het is vooral een proces van loslaten. Loslaten van alles, van alles waar ik geen invloed op heb, van wat te veel energie kost. Loslaten van ideeen, van dromen, van verwachtingen. Loslaten van het perfecte plaatje, loslaten van mijn kinderwens. Loslaten. Loslaten.
Maar laat dit nou zo lastig voor mij zijn. Ik ben een bijter, een volhouder, een doorzetter. Als iets zo niet kan, dan kan het vast anders. Blijven proberen. Doorgaan. Maar het kan nu niet. Er zijn te veel zaken waar ik geen invloed op uit kan oefenen. We zitten in een crisis, mensen zijn bang.
Hoe lang duurt deze crisis nog? Lockdown op lockdown, de intelligente lockdown, de strengere lockdown, avondklok, thuisonderwijs, anderhalve meter, weer naar school, weer naar thuisonderwijs, thuiswerken, mondkapjes, zo min mogelijk bezoek.
We leven echt in een rare periode. Ik ben een optimist. De doorzettersmentaliteit heeft me altijd ver gebracht, maar nu lijkt het tegen me te keren. Verandering op verandering, beperkingen voelen. Dit ben ik niet gewend, het is te veel en eerlijk gezegd wil ik het ook niet meer.
Grenzen
Ondertussen zijn er binnenshuis ook veel veranderingen en de puber heeft grenzen nodig. Grenzen die hij nooit heeft gekregen. Mensen gingen vaak over mijn grenzen heen en ergens besloot ik: dat nooit meer. Mijn man heeft ook grenzen nodig. Dat is in het begin van onze relatie wel een ding geweest. Het heeft mij ook geleerd om nog duidelijker de grenzen aan te geven.
Het lijkt wel alsof ik dit zelfde proces nu nog een keer mee maak, maar dan met de puber. Grenzen duidelijk maken, hard, duidelijk, niet meebewegen, soms juist wel meebewegen en dan weer strak op de grens. Zelfs mijn man vond dat ik pas de grens te duidelijk aangaf en was bang dat de puber het niet meer zou trekken.
Ik ben zelf te moe om hier genuanceerder in mee te bewegen, juist door vermoeidheid is de grens strakker. De puber was naar zijn kamer gevlucht, om na een paar uur weer naar beneden te komen met de mededeling dat hij een powerpointpresentatie had gemaakt over ‘het probleem’. Wow!!
Dus, zo gaat het nu hier. Up and down, en in hetzelfde cirkeltje en opeens weer wat licht. We moeten door. We gaan door. Ik leer. We leren. Het gaat me lukken. Het gaat ons lukken! En ondertussen gaat het stiekem toch eigenlijk best goed.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
REAGEER OP DEZE BLOG