Vertwijfeling
Misschien is het woord waar ik al een paar weken naar zoek wel ‘vertwijfeling’. Het gevoel dat me bekruipt als ik nadenk over mijn situatie, was het wel verstandig om de stiefpuber in huis te nemen? Vertwijfeling en soms radeloosheid en machteloosheid. Ik vraag me ook al weken af waarom er geen blog komt opborrelen. Het lijkt wel alsof ik even in een soort zwart leeg gat ben gevallen en het gewoon even niet meer weet. Ik voel me moe, ja, moe voel ik me ook echt en hoe meer ik er aan toe geef, hoe meer de vermoeidheid me overvalt.
Het is gewoon echt niet niets om een stiefpuber in huis te nemen, misschien voor niemand niet, maar in ieder geval voor mij niet. Ik ben heel lang alleen geweest, de aanpassing toen mijn partner en ik gingen samenwonen ging soepel en zonder gedoe, maar de puber in huis nemen vergt een totaal andere vorm van aanpassing en flexibiliteit. Dat is echt andere koek. De puber heeft een mening, luistert niet, is opstandig, heeft een grote mond, is slordig, vergeetachtig en dat allemaal in mijn huis, MIJN huis.
Adem in, adem uit
Adem in adem uit. Ook de verschillen in rollen tussen vader en stiefmoeder worden ook weer even uitgetest, verdiept en ideeën en regels die we eerst hadden gemaakt in de verdeling, moeten in het nieuwe licht worden bezien, aangepast en uitgemeten en dat gaat niet zonder slag of stoot.
Het is pittig. Misschien is het in huis hebben van een puber ook al pittig, maar voor mijn gevoel groei je dan meer erin. Maak je in de aanloop naar de pubertijd al je regels en probeer je iets te vormen. Maar hier kwam hij in huis zonder de voorafgaande periode. Zonder echt gewenning want de 4 dagen per maand dat we de puber voor die tijd zagen, is niet te vergelijken met permanent in huis.
Meningsverschillen
Zelfs voor mijn man is het weer wennen om een kind in huis te hebben. Mijn man en ik hebben meningsverschillen over hoe streng de opvoeding moet zijn. Ik ben van mening dat de puber niet meer het kleine kind is waar mijn man tijdens de scheiding op een bepaalde manier afscheid van heeft genomen en de stiefpuber is hier ook geen prinsje, we hebben het hier over een puber.
Maar misschien ben ik ook wel te streng, hoe streng waren mijn ouders, waarom moet alles perfect, is streng zijn nog wel van deze tijd of laten we meer over aan het kind? En daarenboven is het mijn kind niet, heb ik het niet gevormd, maar het leeft nu wel in mijn huis.
Donderwolk
In de afgelopen weken begon er zich een donderwolk boven mij te vormen. Het idee dat ik geen zeggenschap meer heb in mijn eigen huis, dat er maar constant gegamed moet worden onder luid geschreeuw, geen moment meer rust en het gevoel dat ik op mijn tenen loop. De donderwolk klapte toen de puber weer eens iets niet had opgeruimd en ik mijn man uitfoeterde dat hij zijn kind moest opvoeden.
Zo, dat voelde fijn. Alles er uit. Dat moment duurt helaas altijd te kort, want dan pas ga je nadenken over wat er allemaal gezegd en geschreeuwd is, hoeveel hiervan onredelijk was en mijn god, het liefst wilde ik onder de deken kruipen. Haal me maar weer onder de deken uit, als er geen corona meer is, de puber is uitgevlogen, het lente is en de zon voor altijd schijnt. Okay. Niet zo dus.
Rust
Manlief en ik praten en praten, en we bespreken hoe we SAMEN weer een team kunnen worden, welke regels moeten worden aangepast, hoe we situaties aanpakken, hoe we ons uiten en hoe er weer lucht kan komen.
We ademen en ademen weer meer als een team. Ondertussen heb ik een abonnement op een yogaschool genomen, een plek om even uit te blazen, om rust te creëren in mijn hoofd en lichaam.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
REAGEER OP DEZE BLOG