Ik krijg een kind. Wij krijgen een kind. We krijgen zijn kind. We krijgen haar kind. Ik krijg een stiefkind. We krijgen hun kind, maar wel hier in mijn huis.
Is de Corona-crisis voor sommigen een te grote druk op de relatie, voor ons legt het hele andere zaken bloot. Versneld, een snelkookpan. De eerste dag dat de scholen dicht gingen, kwam de jongste hier in huis, om -nu blijkt- niet meer weg te gaan.
Het hing in de lucht
Het hing al langer in de lucht, al vaker belde ze dat ze wilde dat hij bij ons kwam wonen, maar dit was kennelijk de druppel of voor ons het moment. En wat -zo blijkt- de mooie kans om in dit huis uit te proberen of het goed voelt, past, kan. En of het kind hier gedijt, zich prettig voelt en… zijn moeder niet te veel zou missen.
Het gaat allemaal wonderwel goed. Het voelt eigenlijk alsof het nooit anders is geweest. De processen op de achtergrond ratelen door, want zo komen er bij mij emoties en gevoelens, maar net zo goed bij mijn man met flashbacks naar o.a. de periode van de scheiding en het constante moeten missen van de kinderen.
De rollen draaien om
De rollen draaien nu om. Wij worden nu de plek waar het kind de meeste tijd doorbrengt en zij wordt de om-het-weekend moeder. Er moeten (financiële) afspraken gemaakt worden, tussen mijn man en zijn ex, maar duidelijk nu ook met mij. Wat ik tot nu toe steevast de logeerkamer noemde, is nu permanent de kamer van de jongste geworden. Spulletjes erbij, spulletjes mee van het andere huis en aankleding om de kamer eigen te maken.
Zij zet een handtekening. Mijn man zet een handtekening. De jongste zet een handtekening. En ik kijk en verwonder me. Mijn handtekening is kennelijk niet nodig, maar het kind komt wel hier in huis. Er komt dus een kind in mijn huis. Hier! In huis. Om niet meer weg te gaan. Doe ik hier goed aan? Wat doet dit met de relatie met mijn man? Wat als het puberen zo door zet, kan ik het dan aan? Veranderen verhoudingen? Vragen. Geen antwoorden. De toekomst zal het leren.
De stille getuige
Daar in huis ging het niet meer, er moest iets gebeuren, zo zit ik in elkaar. Aan het begin van onze relatie is deze situatie wel besproken, als het nodig is, neemt hij de kinderen in huis. Maar ergens ga je er toch van uit dat die situatie zich niet voor gaat doen.
De stille getuige is de ex. Ze laat amper van zich horen. En in al die jaren dat ik nu een relatie heb met de vader van haar kinderen, heeft ze amper een woord met me gewisseld. Me doodgezwegen. Langs me heen gelopen. Me genegeerd en in dezelfde zwier haar kinderen aangegeven hetzelfde te doen.
Er is geen wervelwind zoals ik had verwacht, het kabbelt en stroomt door. Tuurlijk vraag ik me af wat haar heeft doen besluiten om het zo aan te pakken, waarom ze geen contact met me legt en ik vraag me af of ik het nu moet initiëren. Maar ik vind de situatie op dit moment al raar genoeg, en tegelijk heb ik hier in huis meer dan genoeg aan wat nu mijn aandacht nodig heeft, dat ik besluit om het zo te laten.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Andere blogs over scheiden en het Coronavirus:
Door Corona minder inkomsten? Wat is de invloed op kinderalimentatie en partneralimentatie?
Heb je vragen over je scheiding tijdens Corona?
Heeft het coronavirus invloed op de afspraken in het ouderschapsplan?
Deze ontspanningsoefeningen maken rustig, bij Corona, bij narcisme en bij meer…
Corona en nakoming omgangsregeling! Help, waar doe ik goed aan?
Kan corona tot stopzetten van alimentatie leiden?
Coronatijd in een samengesteld gezin
Hoe werkt online mediation tijdens Corona?
Met je kind praten over Corona, tips van Nellie
De alimentatie wordt niet op tijd betaald. Wat nu?
Fien - 15 jun 2020
Hey Tessa, Wat beschrijf je de blog mooi. Wat een worsteling met jouw plek lijkt me. Naar je stiefkind. Naar je man. Naar zijn ex. Succes met deze nieuwe situatie. Hopelijk kunnen jullie het kind stabiliteit bieden waarin hij tot rust komt. Waarin zijn hormonen hanteerbaar worden/zijn/blijven. Blijf bij jezelf. Naar hem. Naar je man. Naar zijn ex. Volg je hart.
Maris19 - 9 aug 2020
Jee heftig. Hier hebben we sinds kort ook te maken met een "ontspoorde" puber, zoals haar moeder het noemt. Als ik eerlijk ben, vind ik het knap van je dat je dit wilt. Heel veel succes.
Tessa - 9 aug 2020
@maris19: het klinkt misschien apart, maar jouw reacties zijn voor mij heel steunend. Of ik het echt wil, is de vraag, daar blijven was in ieder geval ook geen optie meer. @fien: dankjewel voor je mooie reactie 😘
Kim - 10 aug 2020
Hi Tessa, jeetje bij jullie dus ook veranderingen! En ik denk, wat jij schrijft, corona als snelkookpan. Ik hoop dat het jullie lukt weer een nieuwe ontspannen leefsfeer te krijgen.
Maris19 - 28 sep 2020
Hoi Tessa, je reactie lees ik nu pas. Fijn om te horen dat je steun hebt aan mijn reacties. We herkennen de stiefmoedergevoelens bij elkaar, denk ik 😊