Oude nieuwe liefde M en ik zijn na 1,5 jaar nog steeds dolgelukkig. Dat we elkaar na al die jaren weer tegengekomen zijn. En dan met name dat de liefde – die zich bij beide al die tijd dus blijkbaar ergens verdekt opgesteld had – vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen, weer genadeloos toesloeg. Natuurlijk hebben we allebei stiekem wel eens gedacht dat we misschien een leuk en met name vertrouwd tussendoortje voor elkaar zouden zijn. Maar na 1,5 jaar blijkt niks minder waar. Toen was het niet onze tijd. Nu wel. Een lange en gelukkige toekomst samen lacht ons toe.
Doorgaan was geen optie
Nou is het natuurlijk leuk dat wij er zo over denken, maar in de jaren dat we elkaar niet gezien of gesproken hebben, hebben we beide niet stilgezeten. Oftewel: er is nageslacht in de vorm van mijn 8-jarige dochter, zijn 9-jarige zoon en 13-jarige dochter. Voor ons beide geldt: de kinderen zijn heilig. Het leed dat we ze gevoelsmatig aan hebben gedaan door de scheiding drukt bij ons beide af en toe zwaar op het gemoed. Het uitgangspunt dat doorgaan écht geen optie was en de kinderen daar nóg ongelukkiger van zouden worden, moeten we onszelf regelmatig voorhouden. Dus houden we veel rekening met ze. Misschien wel teveel.
Kinderen krijgen ruimte om grenzen te stellen
Hoewel het voor mij en M. niet meer dan logisch is dat we weer bij elkaar zijn, proberen we niet de fout te maken die logica ook van de kinderen te verwachten. Zij hebben er echt geen boodschap aan dat we elkaar al heel lang kennen. Zitten er niet op te wachten. Dus geven we ze alle ruimte om aan te geven waar hun grenzen liggen. Grenzen die we grotendeels respecteren. Dus als zoon A. niet kan slapen en last heeft van “het scheidingsgevoel”, bied ik spontaan mijn plek naast z’n vader in bed aan en verhuis ik naar zijn bed. Dat ik er ben als de kinderen bij M. zijn is sowieso al een wonder. Want dat proberen we zoveel mogelijk te voorkomen.
Maar wij ook
Maar er zijn van ons uit ook grenzen. De kinderen bepalen niet alles. Met name de puberdochter is aan het uitproberen. Geef haar eens ongelijk. Zou ik ook doen op haar leeftijd, in deze situatie. We geven steeds duidelijker de grens aan. Niet alleen de kinderen moeten verder, ook wij. Of jullie dat leuk vinden of niet. We zullen het met z’n vijven moeten doen.
Niet welkom op haar verjaardag, auw
De boodschap lijkt geland. We houden nog steeds even veel rekening met ze. Maar er komt geen commentaar meer als ik één keer in de maand eens een nachtje bij ze ben. Tot dochter jarig is. En ze haar kans schoon ziet haar grens weer aan te geven. Ik ben niet welkom op haar verjaardag. Nog te verwarrend. Haar verjaardag, haar beslissing, staat geen seconde ter discussie. Maar zeer doet het wel.
Mijn naam is Astrid, ik ben 46 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 8. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in goede harmonie. Maar sinds ruim een jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland en ik begrijp werkelijk niet waarom. Sinds kort ben ik wel weer gelukkig met een nieuwe partner, die helaas eveneens verwikkeld was in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs, waarvan ik hoop dat die ooit opdroogt.
REAGEER OP DEZE BLOG