Toen mijn ex en ik nog samen waren had hij een eigen webwinkel. Hij startte dit in de periode dat de eerste webwinkels online kwamen. Ik vond dat interessant en wilde hem, naast mijn toen nog fulltime baan, graag helpen. Hij heeft deze webshop een jaar of 12 gehad. Ik zette de nieuwe producten online, schreef de teksten hiervoor en pakte de pakketjes in. Oftewel, ik deed heel erg veel.
Dubbele baan
Ik ben al die jaren enorm druk geweest met zijn webshop. Per dag was ik hier minimaal 4 uur mee bezig, naast mijn eigen baan en ook toen onze kinderen nog niet naar school gingen en veel zorg en aandacht nodig hadden. In de weekenden en mijn vakanties maakte ik meer uren per dag. Deels omdat ik het leuk vond, deels omdat het de bedoeling was dat hier een goed inkomen uitkwam. De laatste jaren was er veel concurrentie en stonden er een boel negatieve reviews op internet, waardoor de verkoop erg laag was. In plaats van te stoppen deed ik mijn best om te redden wat er nog te redden viel, tegen beter weten in. Ik zie nu in dat ik dit verkeerd heb aangepakt.
Mijn ex
Mijn ex heeft het erg makkelijk gehad in die periode. Ik deed heel veel werk en ik heb nooit begrepen wat hij de hele dag deed. Hij zei dat hij enorm druk was geweest, maar waarmee, geen idee. Nu ik met wat meer afstand naar hem kijk is het me duidelijk dat hij het liefste niet werkt.
Kosten na de scheiding
Na de scheiding betaalde ik hem kinder- en partneralimentatie. Zijn inkomen was de laatste jaren van ons huwelijk rond de 0 euro. Ik werkte na de scheiding 4 dagen, ook op de dagen dat ik de verantwoordelijkheid had voor onze kinderen. Ik kwam niet rond, bij lange na niet. 60% van mijn inkomen maakte ik maandelijks naar hem over. Hij stopte met zijn webwinkel en werkte niet.
Ik betaalde de volledige hypotheek van ons onverdeelde huis, mijn eigen huurwoning en kinderalimentatie. Dit voelde ontzettend rot. Als hij zijn best had gedaan om een baan te vinden, was dit gevoel vast anders geweest en was het voor mij financieel beter geweest. Achteraf had ik nooit akkoord moeten gaan met deze financiële constructie, maar ja, dat is achteraf…
Samenwonen
Op een gegeven moment kreeg hij een vriendin. Ze gingen vrijwel gelijk samenwonen, terwijl ik de volledige hypotheeklasten voor onze gezamenlijke woning nog droeg. Normaal gezien stopt dan de plicht tot partneralimentatie. Na een rechtszaak werd ik in mijn gelijk gesteld (hij ontkende het samenwonen) en hoefde ik geen partneralimentatie meer te betalen.
Vlot daarna werd ik ontslagen uit de hoofdelijke aansprakelijkheid en was ik eindelijk van het huis af. Zijn nieuwe vriendin was nu deels eigenaar en betaalde alle vaste lasten in hun huishouden. Noodgedwongen, hoorde ik later, heeft hij een baan gehad, omdat hij anders mij niet van de hypotheek af kon krijgen. Na 2 jaar stopte hij met dit werk en sindsdien werkt hij niet meer. Inmiddels alweer een jaar of 3.
Ex-vriendin
Zijn vriendin van toen is inmiddels zijn ex-vriendin geworden. Zij is een rechtszaak gestart om van het betalen van de volledige vaste lasten af te komen. Zij woont inmiddels ook niet meer in dat huis, maar betaalde tot maanden na haar vertrek nog alle vaste lasten. Ik zie een patroon.
Zorgen
Mijn ex heeft momenteel geen werk, geen uitkering en leeft van de toeslagen en kinderbijslag. Geen idee hoe hij hiermee rond kan komen. Mijn zorgen hieromtrent worden weggewuifd. De kinderen komen niks te kort in zijn optiek. Ze krijgen te eten en krijgen af en toe nieuwe kleding. In mijn optiek komen ze wel te kort. Er is geen geld voor een dagje weg, er is geen geld voor vakanties, geen geld voor een keer een frietje bij de snackbar of iets extra’s.
Er zijn genoeg mensen die hier ook geen geld voor hebben en wel werken, maar dit voelt anders. Als hij wel zou werken zouden onze kinderen ook bij hem meer leuke dingen kunnen ondernemen en herinneringen met hem maken op deze momenten. Ik heb medelijden met de mensen die keihard werken en dit niet kunnen betalen, maar met hem niet. Ik word er eigenlijk best boos om dat hij niet werkt en dit onze kinderen niet kan bieden.
Kosten
Als er gezamenlijke kosten zijn voor de kinderen komt het erop neer dat ik alles alleen moet betalen of moet voorschieten. Ik heb een lijstje met gezamenlijke kosten die ik ooit nog eens terug ga krijgen als hij werk heeft, maar of dit ooit gaat gebeuren betwijfel ik. Alles moet ook zo low budget mogelijk. Ik ga voor kwaliteit en tja, dat kost doorgaans meer geld. Dit zorgt voor discussies, wat vaak eindigt in ‘Laat maar, ik betaal het wel alleen’…
Ik vind het een moeilijke situatie zo. Ik ben al flink aan het sparen om over een aantal jaren de studiekosten voor onze kinderen te kunnen betalen. Ik vind het belangrijk dat ze geen schulden hebben na hun studie en dus moet er veel gespaard worden. Ik hoop dat hij in de toekomst op één of andere manier ook kan bijdragen en er financieel meer mogelijk wordt in zijn huishouden.
Suzanne van Judex.
Lees ook de andere blogs van Judex.
REAGEER OP DEZE BLOG